οφειλή της ζωής

συνηθισμένη πρακτική των συνεργείων διάσωσης.
σώζει ζωές.
αμ δε.

πλέον,
στο νέο εικονικό κόσμο
που κτίζεται σιγά-σιγά
η ζωή έχει πάψει να είναι δώρο.
τι έρωτες και κουραφέξαλα μου λες τώρα.

τα πράγματα οδηγούν
στο να γίνουμε όλοι οφειλέτες ζωής.

τι ειρωνικό να λες ότι τα πράγματα οδηγούν, ή,
ότι έτσι είναι τα πράγματα, τι να κάνουμε.

άντε και να το δεχτώ αυτό το γελοίο επιχείρημα.
και πάλι όμως, για πράγματα μιλάμε, όχι για ανθρώπους.

τι σχέση μπορεί να έχουν τα πράγματα με τους ανθρώπους;
το νεκρό με το ζωντανό;

η απουσία συζήτησης για το ανθρώπινο,
έχει υποκατασταθεί,
με μια διαδικασία αφαιρετικής ταχυδακτυλουργίας,
με την οφειλή.

ή να το πω αλλιώς, με το χρέος.
γίναμε υπόχρεοι.
αποκτήσαμε υποχρεώσεις.

και αυτό έγινε σιγά-σιγά,
πρώτα με την ηθική υποχρέωση,
και στην συνέχεια με την υλική υποχρέωση.

για να μην παρεξηγούμαι:
σιγά-σιγά δεν σημαίνει ομαλά.

σημαίνει μικρές βίαιες αναταράξεις,
των οποίων οι βασανιστικές επαναλήψεις ,
γεγονότων, εξαιρετικά βίαιων,
ποτισμένων με καταπίεση, καταναγκασμό
και αίμα, πολύ αίμα,

διαμόρφωσε μια εφιαλτική κατάσταση.

γιατί,
όσο και να χρυσώνουν το χάπι
οι διαχειριστές ανθρώπων,
οι διαχειριστές της γνώμης τους,
ο εφιάλτης δε γίνεται όνειρο.


υπάρχω, άρα οφείλω.
είναι το πρόταγμα του καπιταλισμού σήμερα.

οφείλω να υπάρχω,
είναι το πρόταγμα που αναδύεται.