ο επαίτης του πολυτεχνείου

κάθε χρόνο τα ίδια.
ολίγον πρεσβεία,
ολίγον πολυτεχνείο.

για να θυμόμαστε
θα μου πεις.

και να λειπόμαστε
ανταπαντώ εγώ.

μην βιάζεσαι.
δεν κάνω ορθογραφικά λάθη.


λειπόμαστε.
λείπουμε.
από το παρόν,
εγκλωβισμένοι στο παρελθόν,
ίσως λόγω λάθους ερμηνείας
(στην καλύτερη των περιπτώσεων)
ίσως λόγω εμμονής σε μια επανάληψη
μιας ιεροτελεστίας που σκοπό έχει
να διαγείρει το συναίσθημα.

και τι διαφορά έχει αυτό από την
περιφορά του επιταφίου;

ούτε λουλούδια ούτε περιφορές λείπουν
και από συναίσθημα άλλο τίποτα.


η μνήμη οφείλει να είναι σαν την σφεντόνα.
όσο πιο πίσω κοιτάς, τόσο πιο μπροστά να σε πηγαίνει.

να μια χρήση ενός όπλου
που δίνει ζωή αντί να σκοτώνει.

αυτοί που δώσαν την ζωή τους τότε
δεν το κάναν για να βγαίνουμε βόλτα
μια φορά το χρόνο.

είχαν έναν τοίχο μπροστά τους.
έπρεπε να σπάσει.
αναγνώρισαν τον εχθρό
και επέλεξαν το πεδίο της μάχης.

αυτό είναι για μένα το νόημα της επετείου.
ένα βαθύ χάραγμα στη μνήμη
που ανοίγει τα μάτια
για να βλέπω τοίχους,
να ξεχωρίζω αντιπάλους,
να επιλέγω πεδία.

και αν οι τοίχοι σήμερα φαντάζουν πολλοί,
όλοι οι αντίπαλοι δουλεύουνε μαζί,
και τα πεδία είναι διάσπαρτα παντού,
ποιός ο λόγος της μοναδικής πορείας
του μοναδικού προορισμού;

αυτά από μένα,
ωραία και κωδικοποιημένα.
πάμε στα σοβαρα τώρα.
γι'αυτό ξεκίνησα να γράφω άλλωστε.

επειδή, ήδη άρχισα να ακούω,
είτε από τηλεοπτικούς μπασίστες είτε από νοικοκυραίους,
έιτε στις ειδήσεις είτε στο δρόμο,
ότι την 17η νοέμβρη
θα γίνει χαμός, θα γίνουν φασαρίες, κουλουπού,

επειδή με όλα αυτά άρχισα να φαντάζομαι
τίτλους ειδήσεων και εφημερίδων,
να περιγράφουν αμαυρώσεις και τα λοιπά,
έχω να προτείνω μια εξαιρετική λύση για την μέρα εκείνη:

φέτος αντί
να αμαυρώσουμε την επέτειο,
προτείνω να
την απαυτώσουμε.

παρτούζα διαμαρτυρίας,
όπως έγραψε ένας φιλόσοφος του δρόμου
έξω από το φράκτη του χημείου.

είμαστε δυό,
είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς,
όπως βολεύεται ο καθένας βρε αδερφέ.

απαντάμε στην έκλυση αερίων
με έκλυση ηθών.

ηθών συνυφασμένων με τον καπιταλισμό,
που συνδέουν εργαλειακά τα δύο φύλα
όχι μεταξύ τους αλλά με την παραγωγή.
δεν θα επεκταθώ περισσότερο,
είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση
για τις μικρές ώρες που γράφω τώρα.


ίσως, η δύναμη της αγάπης
νικήσει την αγάπη της δύναμης.

το σίγουρο είναι ότι θα την βραχυκλώσει.

φακ σέβεντυ θρί, φάιτ νιάου,
νιάου, νιάου βρε γατούλα,
με την ρόζ μυτούλα.

τα σέβη μου στον καλλιτέχνη,
αλλά δεν θυμάμι από που
κατέβασα την φωτό.
διόρθωση: το θυμήθηκα.


σιγά να μην τ'άφηνα έτσι: