η διόριζα της κορίνθου.

έχει ένα μόνο σκοπό.
χωρίζει.

αν νομίζεις ότι ενώνει
είσαι ήδη χωρισμένος σε 1000 κομμάτια,
προσεκτικά ενωμένα
για να μην βλέπεις τον θρυμματισμένο σου εαυτό.

με λόγο στιγμής. μια σταγόνα αρκεί.

έλα, κρυάδες.
πάμε ξανά.
χωρίζει.
ξεχωρίζει.
διαχωρίζει.

σε διορισμένους και αδιόριστους.
σε μυημένους και αμύητους.
σε εξειδικευμένους και ανειδίκευτους.
σε πιστούς και άπιστους.
σε πονηρούς και αγαθούς.
σε βαλτούς και άβγαλτους.
σ'αυτούς που ανοιγουν την παλάμη να μουντζώσουν και
σ'αυτούς που την σφίγγουν μέχρι να ματώσει.

περίεργο πράγμα ο χώρος.
οι αρχιτέκτονες μοιάζει να τον λατρέυουν,
οι ιντίριορ ντιζάινερς να τον υμνούν ολημερίς.
και όλοι τον αποζητούν. θέλουν τον χώρο τους.
τι του βρίσκουν;

μα πάνω απ'όλα τι απέγινε το περιβάλλον;
το ένα, το ενωτικό, το ολόγυρα μας,
που περικλείει το είναι μας, αδιαχώριστο από εμάς,
ο επίγειος θεός των τελευταίων απολίτιστων,
ο καταραμένος των πρώτων πολιτισμένων;

μάλιστα, έγινε χώρος.
πότε;
στην αλλαγή της σκυτάλης,
τότε που η φυσική αλλοτρίωση έγινε κοινωνική
που έλεγε και ο κάρολος στα νιάτα του.

και από τότε όλα πήραν τον δρόμο τους.
το τέλος του ενωτικού
βιωματικού τρόπου ζωής,
έγινε η αρχή του διαχωρισμού
της ιεραρχικής κοινωνικής οργάνωσης.

γιατί όσο και αν μας διαφεύγει,

ο χώρος, (μας) χωρίζει.
γάματα με μεγάλα γράμματα.