μια εικονομία αξίζει όσο χίλιες κλέψεις.

όχι, δεν πρόκειται για τον ορισμό της "πρωταρχικής συσσώρευσης".
αναφέρομαι στην
"οικονομία" που "είναι η διαχωρισμένη σφαίρα της υλικής παραγωγής."
άντε να το χωρέσει αυτό ο νους.
και όμως.
η γλώσσα όσα παιχνίδια και να παίζει, γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι της αλήθειας.
εδώ και καιρό,
η έννοια της οικονομίας έχει αποστεωθεί από τον πραγματικό νόημα και προορισμό της,
έχει καταντήσει απλή αριθμητική,
έσοδα και έξοδα, κέρδη και ζημίες, πρόσθεση και αφαίρεση.
αφαίρεση ζωής, ο θάνατος σε μικρές δόσεις, τυποποιημένος, διαπερνά όλη την κοινωνία.
"πέθανε στα 20, θα τον θάψουν στα 80" έγραψε ο ποιητής σ'έναν τοίχο.

όμως,
τι είναι ο οίκος και τι είναι ο νόμος του;

κρίνοντας,
από έννοιες που είναι γενικώς αποδεκτές, όπως η οικο-λογία, το οικο-σύστημα,
καταλαβαίνουμε αμέσως ότι ο "οίκος" δεν είναι κάτι που μπορεί να περιοριστεί σε ποσοτικά-αριθμητικά δεδομένα, αλλά καλύπτει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, το ευρύτερο δυνατό,
αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε "ολότητα",
πρόκειται για ολόκληρη την ζωή στην γή και προπαντός
αφορά τις αλληλεπιδράσεις των έμβιων οργανισμών μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον τους .

και οι νόμοι;
δεν είναι οι λογικές σχέσεις που εξηγούν φαινόμενα; δεν είναι η απτή προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς της ύλης είτε με ποσοτικούς είτε με ποιοτικούς προσδιορισμούς;

συνθέτοντας τις δύο παραπάνω έννοιες,
δεν είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι
η οικονομία στην συνολική της διάσταση είναι κάτι που
διαπερνά όλα τα στάδια των δραστηριοτήτων,
όλων των έμβιων οργανισμών, που αφορά την κατανόηση φαινομένων που έχουν σχέση
είτε με την κοινωνία, είτε με την οργάνωση της, είτε με την αλληλεπίδραση με την φύση;
οι νόμοι της οικονομίας οφείλουν να ερμηνεύουν αυτό που αποκαλούμε "φύση",
να συμπράττουν μαζί της και
στο βαθμό που την μετασχηματίζουν αυτό να γίνεται με γνώμονα την ανάπτυξη του ζώντος,

και όχι να είναι ενάντια της και αναπόφευκτα ενάντια στις ανθρώπινες κοινωνίες.

για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις:
η οικονομία
που αδυνατεί να κατανοήσει τον πλούτο
ενός παιδικού χαμόγελου, του έρωτα, των ανθρωπίνων σχέσεων της φιλίας ή της αλληλεγγύης,
(κατατάσσοντας τις αξίες αυτές μέσω της αφαίρεσης στο επέκεινα, ως "ανεκτίμητες"- άνευ τιμής)
που διαμεσολαβεί την αξία του υλικού πλούτου, μέσω της απάτης του τοκο-χρόνου, με την τιμή,
που είναι διαπραγματεύσιμη, ποσοτική, εις βάρος του ανθρώπινου,
(μειώνοντας την αξία του πλούτου, αυξάνονται οι τιμές, δηλ. η πρόσβαση στον πλούτο,
π.χ. μια κατοικία 20-ετίας κοστίζει το 3/5 της αρχικής αξίας παρ'όλο που αποπληρώθηκε στο 2-πλάσιο),
η οικονομία που συσσωρεύει, αντί να αναλώνει,
που καταναλώνει αντί να απολαμβάνει,
αυτή η οικονομία είναι κλοπή.


θαρρώ πως
όσο αυτή η οικονομία του θανάτου γιγαντώνει σαν ένα τεράστιο μπαλόνι,
τόσο εμείς μοιάζουμε μικροσκοπικοί σαν καρφίτσες.
εμπρός λοιπόν.