Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

είσοδος στην κρίση


Είσοδος στην κρίση.
Ναι, καλά ακούσατε.
Την ώρα που οι πάντες συζητούν –σε θεαματικό επίπεδο- για «έξοδο» από την κρίση,  με ανούσιες συζητήσεις σε ευάερα τηλεοπτικά παράθυρα που δεν οδηγούν πουθενά, νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα να υποδεχτούμε την κρίση.
Γιατί πολύ απλά μόνο αυτή λείπει.
Μιλάω για την κρίση αναφερόμενος στην ολική κριτική, αυτήν που θα διαλύσει το προπέτασμα καπνού (όπως για παράδειγμα το "θρίλλερ" της συναίνεσης, την ώρα που το νομοσχέδιο για το μεσοπρόθεσμο καλωςορίστηκε-επί της αρχής- στην βουλή) και θα θέσει τα πράγματα στην σωστή τους βάση.
Στο κάτω-κάτω της γραφής μιλάω για την επαναφορά της κοινής λογικής.

Γιατί την ώρα που ακούγονται φωνές για έξοδο από την ευρωζώνη, κανείς δεν συζητά το ενδεχόμενο να βγούμε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Που σε τελική ανάλυση,  ως χώρα, μέσω αντιπροσώπων-τραπεζιτών, είμαστε ιδρυτικά μέλη και με συνδρομή, παρακαλώ.
Τι μας εμποδίζει να φύγουμε από το ΔΝΤ, αποσύροντας τα κεφάλαια μας, -με τους νόμιμους τόκους, μην ξεχνιόμαστε, σε καπιταληστρική κοινωνία ζούμε- και να αποπληρώσουμε ωραία και καλά τα χρέη(;), έστω και αν δεν γνωρίζουμε (ακόμα και τώρα, παρά το κρίσιμο της κατάστασης) με ποιους όρους έχουν συναφθεί;
Τι μας εμποδίζει να δούμε ότι η παγκόσμιες ή τοπικές κρίσεις δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αλλά ανήκουν στην σφαίρα του φαντασιακού;
Γιατί, μην μου πείτε ότι στην παγκόσμια  κρίση του ’28 έγινε κανένας λιμός, ή πήγε στράφι η παραγωγή εσωρούχων γιατί τα βρακολάστιχα αδυνατούσαν να γαντζωθούν σε χαλαρά κωλομέρια.

Τι μας εμποδίζει να δούμε ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα καταρρεύσει αν χρεοκοπήσουμε;  Γιατί , για παράδειγμα η έκθεση των αμερικάνικων τραπεζών σε ασφάληστρα κινδύνου είναι γύρω στα 40δις.
θα μπορούσαμε να δείξουμε την γενναιοδωρία μας, χαρίζοντας τα μισά από αυτά στις τράπεζες,  αφού πρώτα και οι τράπεζες μας χαρίσουν και αυτές τα μισά από αυτά που θα αναγκαστούν να δώσουν στους κάτοχους των ασφαλήστρων.
Αυτομάτως, και χωρίς πολλά-πολλά δίνουμε την δυνατότητα να κερδίσουν το 50% της χασούρας που θα είχαν σε περίπτωση ελληνικής χρεωκοπίας.

Κέρδος θέλετε, κέρδος θα πάρετε.  Με την σέσουλα. 50% κύριοι. Φτάνει πια με την μίζερη λογική του ελάχιστου κέρδους με το βλέμμα στον άνθρωπο. Το ξαναγράφω, 50%, απλά και καπιταληστικά .
Με ένα σμπάρο πολλά τριγώνια.

1ον, βγάζουμε τις τράπεζες από την δύσκολη θέση της χρεωκοπίας. Ως παλαιοί γνώριμοι με δανειστές δεν θέλουμε να βρεθούν  και αυτές στην ίδια θέση.

2ον, ξεχρεώνουμε, με πράξεις ανάλογες με αυτές που περιέγραψε ο Marcel  Mauss, περιγράφοντας κοινωνίες που είχαν κατανοήσει στο έπακρο ότι ο πλούτος επικυρώνεται από την ανάλωση του, και όχι από την συσσώρευση του.

3ον, γκρεμίζουμε την φαντασιακή σχέση μας με το χρήμα. Γιατί πολύ απλά, λεφτά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο από την στιγμή που αναγνωρίζουμε τα χρέη μας και πασχίζουμε να τα αποπληρώσουμε. Όλη αυτή η φιλολογία για χρέη, επιτόκια, επιμηκύνσεις αφορά χρήματα που υπάρχουν μόνο σε λογιστικά βιβλία –παλαιότερα- ή σε κάποιο ξεχασμένο byte ενός σκληρού δίσκου. Αλλά, όπως λέει και ένας φανταστικός φίλος μου: money exist in bytes, but people bite harder.
Ένα βήμα προτού καταρρεύσει ο καπιταλησμός, οφείλουμε να τον εξυγιάνουμε, να αποκόψουμε το φαντασιακό χρήμα από πάνω του, καίγοντας το, καυτηριάζοντας το, όπως τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας.
Τι νόημα έχει η κατάληψη των μέσων παραγωγής όταν αυτά θα είναι άρρωστα;
Η πράξη της αμοιβαίας δωρεάς, θα λειτουργήσει σαν μια θεραπευτική αφαίμαξη.

4ον, κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος, χωρίς καν να κοιτάξουμε πίσω, αντί να κάνουμε ένα μικρό βήμα προς τα μπρος και δέκα προς τα πίσω, όπως προτείνουν οι εγκέφαλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μέτρα επιμήκυνσης, μείωσης επιτοκίων, κλπ. Αυτά τα μέτρα που βασίζονται στην δίψα για κέρδος και όχι στην χαριστικότητα, μεταθέτουν το πρόβλημα στο διηνεκές, αντί να το λύνουν.  Πρόκειται για έξοδο από την κρίση, όχι για είσοδο.
Φτάνει πια με τις μειώσεις μισθών, ας τις καταργήσουμε εντελώς, μαζί με την μισθωτή εργασία.
Φτάνει πια με την μείωση της εθνικής κυριαρχίας, ας την καταργήσουμε εντελώς. Εξάλλου η γή ανήκει σε όλους και όλες.
Φτάνει πια με το παραμύθι των παράνομων λαθρομεταναστών. Από πότε το γεωγραφικό μήκος και πλάτος αποτελεί τεκμήριο ενοχής;

Α, και φτάνει με το παραμύθι του «δεν έχουμε λεφτά για συντάξεις». Αν εσείς χρωστούσατε 1 ευρώ στον πατέρα σας και ένα στον άγνωστο δανειστή σας, που θα δίνατε το μοναδικό ευρώ που θα είχατε στην τσέπη σας;
Η απάντηση που θα δώσετε, σας κατατάσσει είτε στην κατηγορία του ανθρώπου, είτε στην κατηγορία του πολιτικού.
Όποιος βέβαια προτείνει να δανείσει το ευρώ στον πατέρα του, αυτομάτως κατατάσσεται στη κατηγορία του αφεντικού.

τα λέμε.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου