Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

η ποίηση δεν πέθανε ακόμη.



Χρονοδιάθεση.
Προχθές την άκουσα για πρώτη φορά και ακόμη ηχεί στα αυτιά μου αυτή η λέξη.
Πρόκειται για μια λέξη, που αποδεικνύει ότι η ποίηση στέκει καλά στα πόδια της. Όχι βέβαια η ακαδημαϊκή ποίηση,  δεν μιλώ για απαγγελία στοίχων σε ακροατές. Γιατί, αν το θέαμα δημιουργεί θεατές, όντα ανήμπορα να αντιδράσουν για ότι συμβαίνει γύρω τους, αναλαμβάνοντας έτοιμους ρόλους και συμπεριφορές, κατά τον ίδιο τρόπο και η νεκρή ποίηση δημιουργεί ακροατές.
Μιλώ για την ποίηση, στην πρωτόλεια σύλληψη της, αυτήν που ποιεί, που ενσαρκώνει και παρακινεί στην δράση. 
Γιατί, τι άλλο μπορεί να είναι ένας ποιητής, εκτός από δράστης;
Οτιδήποτε άλλο θα μου πείτε, μια που το γνωρίζουμε καλά ότι το θέαμα, η ιεραρχική-εμπορευματική-κοινωνική οργάνωση έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό την κουλτούρα ως μέσο διάδοσης της καταναλωτικής πανούκλας.

Η ανάγνωση καταστάσεων  είναι αρκετή για να εγείρει συναισθήματα χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή του υποκειμένου που μοιραία το μόνο που κάνει είναι να αναγνώσκει.
Δεν χρειάζεται να ερωτευτείς για να παθιαστείς, αρκεί να διαβάσεις ένα μπεστ-σέλλερ, πίνοντας το αφέψημα της αρεσκείας σου, χωρίς να ρισκάρεις τίποτε, και να ταυτιστείς με τον ήρωα.

Η ποίηση, αποστειρωμένη από το βίωμα, σερβίρεται σε τυποποιημένη συσκευασία τετράστιχου.

Και όταν η τεχνολογία θα θριαμβέυσει και πάλι, όταν η πρόοδος θα χτυπήσει την πόρτα σου ξανά,  το αφέψημα και μόνο θα είναι αρκετό για να νιώσεις το συναίσθημα της αρεσκείας σου.

Και όμως, κάποιοι ποιητές καταφέρνουν να ξεφύγουν.

Είναι οι δράστες που διαφεύγουν της σύλληψης.


Υγ: καλά όλα αυτά, αλλά που είναι η δράση, η ποίηση;  Σε επόμενη ανάρτηση θα δημοσιεύσω τις σκέψεις μου για τον χρόνο,  την διάθεση του, αλλά και την πρόταση για την κατάργηση του,  ή καλύτερα, την α-διάθεση του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου