τα σκουλήκια ζουν ανάμεσα μας

κατοικώντας μακρυά από την πόλη,

έχω την δυνατότητα μιας μικρής αυλής.

η μικρή αυλή μου δίνει την δυνατότητα να έχω έναν κήπο.

ο κήπος μου δίνει την δυνατότητα να ασχοληθώ με την φύση.

και η φύση μου δίνει την δυνατότητα να γνωρίσω πράγματα.

και τα πράγματα έχουν ως εξής:

λίγο καιρό πριν, σκαλίζαμε τον κήπο για να φυτέψουμε λαχανικά.

η εργασία αυτή απαιτεί την άμεση επαφή με το χώμα. 

όταν δεν σε κυνηγάει ο χρόνος,

και το επιτρέπει η έκταση του κήπου,

για να αφρατέψει το χώμα, έπιανα κομμάτια και το θρυμμάτιζα.

ανάμεσα στο τρίμματα έβλεπα και σκουλήκια.

έκαναν την ίδια εργασία με μένα, αφράτευαν το χώμα, 

ανοίγοντας μικροσκοπικές διόδους, λίγα εκατοστά κάτω από το έδαφος.

τότε ήταν που σκέφτηκα, 

όντας κομμάτι της φύσης και γώ, 

στο πλαίσιο του μετασχηματισμού ενός μικρού κομματιού γης, ότι

"αυτό το σκουλήκι δουλεύει για μένα".

ως εδώ καλά. σιγά τα ωά.

δηλαδή, τι μας λες τώρα ρε φίλε. δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις;

όμως, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, 

για όσους λειτουργούν έξω και πέρα από την φύση, λειτουργώντας ανταγωνιστικά, 

εχθρικά απέναντι της, με σκοπό τον αφανισμό των πόρων της χάριν της ανάπτυξης,

(από πότε η ανάπτυξη του αφανισμού, είναι επιθυμητή;)
για όλους όσους επιλέγουν την αντίθετη κατεύθυνση,

τότε, δεν μπορούν παρά να σκεφτούν:

"όσοι δουλεύουν για μένα, είναι σκουλήκια".

ο αντεστραμμένος κόσμος είναι απέναντι μας, σαν καθρέπτης.

ότι βλέπουμε, γίνεται με την μεσολάβηση του.

δεν έχουμε και πολλές επιλογές, αν θέλουμε να απαλλαγούμε. 

είτε θα κοιτάξουμε αλλού, είτε θα σπάσουμε το καθρέπτη, είτε θα τα κάνουμε και τα δυο.