Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

το παραμύθι του χάλιμας.

επετειακός φόρος τιμής 50% -μέρα που είναι- για τους πεσόντες του οκτάωρου.

μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας φάρος.
κάθε λίγο και λιγάκι μας φώτιζε.
στο ενδιάμεσο,
όλοι περιμέναμε την στιγμή 
που ο φάρος θα χαρίσει γενναιόδωρα το φως του,
για ελάχιστες στιγμές πριν ξαναβυθιστούμε στο σκοτάδι.
ήταν το σημαντικότερο γεγονός της κοινωνίας μας
και πάντα το υποδεχόμασταν με παρελάσεις, σημαίες, χειροκροτήματα.


μια ωραία μέρα έφτασε η ελάχιστη στιγμή.
ο φάρος για πρώτη φορά δεν έλαμψε.
δεν συνέβη το παραμικρό.
όλοι κοιτούσαν συγκλονισμένοι το απόλυτο τίποτα.

ο παππούλης, ο γέρασμένος φύλακας του φάρου,
παρ'όλο του από μέσα του σιχτίριζε τον ηλεκτρολόγο
(που δεν τους έκανε το ετήσιο σέρβις γιατί λεφτά πλέον δεν υπήρχαν)
αρκέστηκε σε μια δήλωση λύπης.
το σαγόνι του έτρεμε κατά την διάρκεια των δηλώσεων του. 
ήταν φανερό ότι ήταν έτοιμος να κλάσει γοερά.
αν είχε παρέμεινει λιγάκι ακόμα μπροστά στις κάμερες,
θα γινόμασταν όλοι μάρτυρες των δακρύων που θα έσκαβαν τα μάγουλα του.

όμως ο περήφανος φύλακας δεν έκλασε.
τα κράτησε όλα μέσα του.
αποσύρθηκε με φουσκωμένα μυαλά, αλλά με πληγωμένη περηφάνια.

τώρα όλοι απέμειναν να κοιτάν και πάλι συγκλονισμένοι το απόλυτο τίποτα, 
γιατί ακόμα και οι πιο δύσπιστοι μπόρεσαν να δουν τα πάντα.

μέσα στο εκτυφλωτικό σκοτάδι,
μπορούσαν να διακρίνουν τους χειρότερους εφιάλτες.

πίσω από το φάρο.
είδαν το λιμάνι.
ένα ολόκληρο λιμάνι.
καλά κρυμμένο από την λάμψη του φάρου..
είχε γερανούς που παραμόνευαν σαν κοράκια
χοντρά σχοινιά με κόμπους άλυτους
σκουριασμένες αλυσοδεμένες άγκυρες και βρώμικα νερά.
δεν ήταν το απάνεμο λιμάνι της ψυχής.
ήταν λιμάνι πραγμάτων.
μισθωμένων εμπορευμάτων.
μισθωμένων ανθρώπων που δεν ξεχώριζαν από τα εμπορεύματα.
με σάπιες ψυχές και πλαστικά χαμόγελα.

ο φάρος τους φώτιζε με ψέματα. 

τα ψέμματα του φάρου δεν ήταν άγνωστα.
κάποιοι μπορούσαν να τα αναγνωρίσουν.
να τα υποδείξουν.
αλλά οι περισσότεροι απο αυτούς 
δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον ίδιο τον φάρο.
αρκετές φορές στρέφαν τα κοντάρια τους δίχως αποτέλεσμα
απέναντι σε φανταστικούς ή σε συμβολικούς ανεμόμυλους
όπως έκανε παλιότερα ο Δον-Κιχώτης.

εδώ είναι η ουσία του θέματος.
η αναγνώριση του εχθρού.
όταν η δύναμη της φαντασίας 
στρέφεται ενάντια στην φαντασία της δύναμης
αποστερείται από την δυνατότητα να επιτεθεί στον πραγματικό εχθρό
και να εκπληρώσει τον στόχο της, 
να ζητήσει το αδύνατο.

ώπα-ώπα μεγάλε.
αυτά για τους ρεαλισμούς να τα πεις αλλού, όχι σε εμάς.
εμείς κύριε, μεγαλώσαμε με τόλη, Τον τροβαδούρο του ρεαλισμού.



πλει ιτ εγκεν σαμ...






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου