Λεφτά υπάρχουν - οι αναρχικές πτυχές στο έργο του Στέλιου Καζαντζίδη.

Μια εκ βαθέων εξομολόγηση ενός πρωθυπουργού από ένα μικρό κράτος που θέλει να ανήκει στον κόσμο της αφθονίας. (ναι μωρέ, τον κόσμο του Γιουράς εννοώ),
με τον διακριτικό τίτλο "Λεφτά υπάρχουν",
ένα συμβολικό τίτλο που όπως υπογραμμίζεται "αφορά εσάς και εμένα"

Όμως τα ψέμματα τελειώσαν.

Στο παραπάνω βίντεο, ο Στέλιος Καζαντζίδης, που δικαίως αυτοαποκαλείται
"ως ο άνθρωπος που εκφράζει τους καημούς, τα προβλήματα μας,
την πίκρα της ξενιτιάς, τον μόχθο του εργάτη,
την εγκατάλειψη, την μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας",
συνοδεύει με την φωνή του ένα κείμενο,

" "   όπου το κύριο ζήτημα που τον απασχολεί δεν είναι να αναγνωριστεί ότι κάποιοι άνθρωποι ζουν λιγότερο ή περισσότερο φτωχά από κάποιους άλλους, αλλά ότι όλοι ζούμε με τρόπους που βρίσκονται έξω από τον έλεγχό μας.
Μιλά για μια  εξαθλιωμένη πραγματικότητα όπου ένα πραγματικό πρόσωπο διαχωρίζεται από τον ερμηνευτή αυτού του προσώπου έστω και μόνο από το χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στο γεγονός και την επίκλησή του, από μια απόσταση που αυξάνεται συνεχώς, μια απόσταση που αυξάνεται αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Διαχωριζόμαστε από αυτόν χάρη στη δική μας απουσία παρέμβασης.

Και καταλήγουμε απογοητευμένοι από τους εαυτούς μας.
Άραγε σε ποια στιγμή αναβλήθηκε η επιλογή;
Πότε χάσαμε την ευκαιρία μας;
Δε βρήκαμε τα όπλα που χρειαζόμαστε.
Αφήσαμε τα πράγματα να μας ξεφύγουν.
Έχασα αυτό που έπρεπε να υπερασπιστώ.

Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ατομική μας ύπαρξη σύμφωνα με τη σημερινή της οργάνωση, τα γεγονότα που μας αφορούν πραγματικά και απαιτούν τη συμμετοχή μας δεν αξίζουν γενικά τίποτα παραπάνω από την αδιαφορία μας ως απόμακρων θεατών που πλήττουν.
Αντίθετα, οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στα έργα τέχνης είναι συχνά ελκυστικές, καταστάσεις που θα άξιζαν την ενεργή συμμετοχή μας.

Αυτό είναι το σταυροδρόμι όπου βρεθήκαμε και χάσαμε το δρόμο μας.
Είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε τη μνήμη στην τέχνη.

Μια συνεκτική καλλιτεχνική έκφραση δεν εκφράζει τίποτα άλλο εκτός  από τη συνοχή του παρελθόντος, τίποτα άλλο εκτός από την παθητικότητα.

"Το κρασί της ζωής χύθηκε
και μόνο τα κατακάθια
παρέμειναν στην αποθήκη"

Ποιος θα αντισταθεί;
Και πώς θα το κάνουμε;

Όλα τα συμπεράσματα απομένουν να εξαχθούν.
Όλα πρέπει να υπολογιστούν εκ νέου.

Το πρόβλημα εξακολουθεί να τίθεται με ολοένα πιο πολύπλοκους όρους.

Πρέπει να καταφύγουμε σε άλλα μέσα.


Ίσως να πρόκειται για έναν εντελώς συνήθη μονόλογο ενός μεθυσμένου,
με τους ακατάληπτους υπαινιγμούς,
με τις μάταιες φράσεις που δεν περιμένουν απάντηση.
Με τις αγέρωχες εξηγήσεις του.
Και τις σιωπές του. " "




Ειλικρινά λυπούμαστε, γιατί,
παρ'όλο που είχε σκοπό να το μελοποιήσει,
νικήθηκε από την φθορά του χρόνου.
Να'σαι καλά εκεί που είσαι,
σύντροφε Στελάρα.
Οι γνωστοί και άγνωστοι φανταστικοί φίλοι σου.