η δικτατορία των αγοριών.

από καιρό ηθελα να γράψω δυό κουβέντες
για ένα διαφορετικό κόσμο.
εδώ στη γή, μην πάτε μακρυά.
στήνω μόνος μου την παγίδα της αφαίρεσης
και πέφτω μέσα.
ωπαλάκια.

φαντάσου λοιπόν ολάκερη την ανθρωπότητα
σαν ένα και μόνο άτομο.
κοίτα χαμηλά, μην παρασύρεσαι,
δεν είπα, ενήλικο άτομο.
θα σου μιλήσω για ένα μικρό αγόρι.
καταρχάς, έχει επιζήσει ως τα τώρα,
που το πας αυτό,
έχει μάθει να περπατάει, να μιλά,
έχει όρεξη για παιχνίδια,
αλλά ρε παιδί μου,
όταν βάζει κάτι στο μυαλό δεν του το βγάζεις με τίποτα.
εγωιστής μέχρι εκεί που δεν παίρνει,
το μόνο πραμα που το νοιάζει είναι η πάρτη του,
δεν νοιάζεται για κανένα,
ζητά όλο και περισσότερα,
ότι δεί θέλει να το κάνει δικό του,
και εννιά φορές στις δέκα δεν έχουν καμμία χρησιμότητα.
ασυζητητί.
είναι μονόδρομος, σου λέει.

διάλλειμμα από τη αφαίρεση για να κάνουμε λίγη πρόσθεση.
νάσου και οι γονείς.
να τρέχουν και να μην φτάνουν.
ότι πεί το καμάρι τους.
να εκτελούν χωρίς να σκέφτονται, τα καπρίτσια του αγοριού.
να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μην του λείψει τίποτα.
οι παππούδες δε, να θυσιάζουν την σύνταξη τους για τα δώρα του αγοριού.
άσε που κόβουν από τα φάρμακα τους,
για να του δίνουν και ολίγον χαρτζιλίκι.

αντί η οικογένεια να ζητά σύνεση από το αγόρι,
το αγόρι ζητά συναίνεση από τους γονείς.

οι πάντες να θυσιάζουν την ανεξαρτησία τους για ένα κακομαθημένο αγόρι, εξαρτημένο άμεσα από τους υπολοίπους.

ε, αν αυτό δεν είναι καπιταλισμός, τότε τι είναι;

αν η ανθρωπότητα είναι στο στάδιο του αγοριού,
για να μεγαλώσει,
για να περάσει στο στάδιο της εφηβείας,
και μετέπειτα να ενηλικιωθεί,
θα χρειαστεί, αυτό είναι σίγουρο,
μια έκρηξη ορμονών
ικανή να γκρεμίσει τον κόσμο των αγοριών.