δεν μπορείς δυο φορές το ίδιο ποτάμι να διαβείς

ούτε δυο φορές ν' αγγίξεις
μιαν ύλη φθαρτή
στην ίδια κατάσταση.

βερεσές τέλος,
δεν υπάρχει επιστροφή.

η αγανάκτηση σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία δεν είναι αντίδραση, είναι αδράνεια.
και η αδράνεια,
το γνωρίζουμε από την φυσική,
είναι χαρακτηριστικό της μάζας.
που δεν θέλει να χάσει τη βολή της.





ωστόσο, αυτοί οι προνομιούχοι εργαζόμενοι της
ολοκληρωμένης εμπορευματικής κοινωνίας,
διαφέρoυν από τους σκλάβους
στο ότι οφείλουν να μεριμνούν
οι ίδιοι για την συντήρησή τους.


η κατάστασή τους μπορεί να
συγκριθεί μάλλον με την δουλοπαροικία,
επειδή είναι προσκολλημένοι
αποκλειστικά σε μιαν επιχείρηση

και στην επιτυχή της πορεία,
αν και δίχως αμοιβαίο όφελος και,
προπάντων, επειδή είναι αναγκασμένοι
να κατοικούν σ' ένα και μοναδικό χώρο:

το ίδιο κύκλωμα κατοικιών,
γραφείων, αυτοκινητοδρόμων,
θερέτρων και αεροδρομίων,
πάντα πανομοιότυπων.

αλλά μοιάζουν επίσης με
τους σύγχρονους προλετάριους
ως προς το αβέβαιο των αποδοχών τους,
που αντιφάσκει με την προγραμματισμένη
ρουτίνα των εξόδων τους και
το γεγονός ότι είναι αναγκασμένοι να
εκμισθώνουν τον εαυτό τους στην ελεύθερη αγορά,

δίχως να κατέχουν κανένα από
τα εργαλεία της εργασίας τους:
επειδή έχουν ανάγκη από χρήματα.

είναι αναγκασμένοι ν' αγοράζουν εμπορεύματα

και τους έχουν φέρει σε σημείο
να μην μπορούν να διατηρήσουν επαφή
με οτιδήποτε δεν είναι εμπόρευμα.


αλλά εκεί που η οικονομική τους κατάσταση
προσιδιάζει ακριβέστερα
στο ιδιότυπο σύστημα δουλοπαροικίας,

την "πεονία", είναι ότι, δεν τους παραχωρείται
πια ούτε η πρόσκαιρη διαχείριση του χρήματος
γύρω από το οποίο περιστρέφεται
όλη η δραστηριότητά τους.

προφανώς,
δεν μπορούν παρά να το ξοδεύουν,
αφού το λαμβάνουν σε πολύ μικρή ποσότητα
για να το συσσωρεύσουν.

τελικά, όμως, υποχρεώνονται να
καταναλώνουν επί πιστώσει,
αλλά η πίστωση που τους παρέχεται
παρακρατείται από τον μισθό τους
κι έτσι για να την εξοφλήσουν πρέπει να
δουλέψουν ακόμα περισσότερο.

καθώς ολόκληρη η οργάνωση της διανομής
των αγαθών είναι συνδεδεμένη
με την οργάνωση της
παραγωγής και του Κράτους,

τους ροκανίζουν ανενόχλητα
το μερίδιο που τους αναλογεί,
τόσο σε τροφή όσρ και σε χώρο,
ποσοτικά και ποιοτικά.

αν και τυπικά παραμένουν
ελεύθεροι εργαζόμενοι και καταναλωτές,
δεν μπορούν να απευθυνθούν αλλού,
γιατί παντού τους εμπαίζουν.


η υπάρχουσα πραγματικότητα έχει
ήδη διαλυθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου,
μέσα στην απλή στέρηση.

αυτοί που δεν είχαν ποτέ τίποτα ουσιώδες,
τώρα δεν έχουν απολύτως τίποτα.

Ο απατηλός χαρακτήρας του πλούτου που
ισχυρίζεται ότι μοιράζει η σημερινή κοινωνία,
ακόμα κι αv δεν ήταν αναγνωρίσιμος
σ' όλους τους άλλους τομείς,
θα ήταν επαρκώς αποδεδειγμένος απ' αυτήν
και μόνο την παρατήρηση:

ότι για πρώτη φορά
ένα τυραννικό σύστημα
συντηρεί τόσο άσχημα τους δικούς τους, τους
ειδικούς του, τους γελωτοποιούς του.

αυτούς τους εξουθενωμένους
υπηρέτες του κενού,
το κενό τους φιλοδωρεί
με νόμισμα κατ' εικόνα του.

και για να το πούμε αλλιώς, είναι η
πρώτη φορά που φτωχοί νομίζουν ότι
αποτελούν τμήμα μιας οικονομικής ελίτ,
παρότι υπάρχουν
αποδείξεις περί του αντιθέτου.


τίποτα δεν θα μπορούσε να κρύψει την
ταχεία φθορά, που είναι ενσωματωμένη
ήδη εξαρχής,
όχι μόνο σε κάθε υλικό αντικείμενο
αλλά ακόμα και στο νομικό επίπεδο,
στις σπάνιες ιδιοκτησίες τους.

όπως δεν πήραν κληρονομιά
δεν θ' αφήσουν κιόλας.