η μαγεία του κλοπυ-πέιστ.
δεν μπήκα καν στον κόπο της σελιδοποίησης.
βουρ στο πείραμα,
αναδημοσίευση από ithakanet.gr
Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι ο Καναδάς είναι μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, που κόντρα στην κρίση δεν έχει ανεργία και συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν όμως ότι...
εκεί έχουν γίνει τα μεγαλύτερα πειράματα που αφορούν την ανθρώπινη ψυχολογία και την μεταφυσική.
Πάντα, βέβαια, με βιτρίνα διάφορες έρευνες μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και επιστημονικών ομάδων αλλά και πάντα με συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ.
Τον Μάιο του 1961 συνέβη το εξής απίστευτο πείραμα με τα συνταρακτικά για τις Μυστικές υπηρεσίες αποτελέσματα: Σε 100 εθελοντές, μεταξύ 30 και 50 ετών τέθηκε μεταξύ άλλων και το ερώτημα: ''Επειδή οι αριθμοί και τα χρονικά διαστήματα είναι σχετικά για κάθε άνθρωπο, θέλουμε να μας πεις εάν το διάστημα των έξι μηνών είναι μεγάλο ή μικρό για εσένα.'' Απλό το ερώτημα απλή και η απάντηση. Από τους 100 οι 76 απάντησαν ότι το διάστημα είναι μεγάλο και οι υπόλοιποι 24 ότι είναι μικρό.
Ολόκληρο το πείραμα ήταν φυσικά μια πρόφαση για να τεθεί αυτή και μόνο η ερώτηση. Και αυτό γιατί μετά το τέλος της απάντησης του καθενός που είπε ''μικρό'' η επιστημονική ομάδα του αποκάλυψε το εξής: ‘’Ξέρεις, η ομάδα μας έχει κάνει 4 φορές στο παρελθόν την ίδια ερώτηση σε αντίστοιχους με εσένα εθελοντές. Και οφείλουμε να σου πούμε ότι το 60% των εθελοντών που απάντησαν ''μικρό'' πέθαναν μέσα σε περίοδο δύο ετών. Αυτό ίσως οφείλεται σε μία είδους ''πρόγνωση'' που κάνει ασυναίσθητα ο εγκέφαλος ή σε κάτι πιο πολύπλοκο σχετικά με εγκεφαλικά ιόντα αλλά αυτό το ερευνούμε στα εργαστήρια. Μέσα στο επόμενο έτος πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε σε ασφαλή συμπεράσματα’’. Αφού φυσικά ζήτησαν την απόλυτη εχεμύθεια από τα ''πειραματόζωα'', λόγω της επιστήμης και της εθνικής ασφάλειας, τα αποχαιρέτησαν.
Αυτή η ανακάλυψη της επιστημονικής ομάδας ήταν εννοείται μια ανοησία, ένα συνειδητό ψέμα. Αλλά μιλάμε πάντα για το 1961 που οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο ευκολόπιστοι και δεν υπήρχε ούτε η στοιχειώδης τεχνολογία για να ελέγξει κανείς κάτι τέτοιο. Και φυσικά οι 24 αυτοί άνθρωποι κατατρόμαξαν, όταν εξειδικευμένοι επιστήμονες τους είπαν ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν την ζωή τους πολύ σύντομα. Και αυτό έκανε το επόμενο διάστημα της ζωής τους σκέτη κόλαση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των επιστημόνων μόνο το 1% των ανθρώπων μεταξύ 30 και 50 ετών πεθαίνουν ξαφνικά από τροχαία, καρδιακά επεισόδια, άγνωστες ασθένειες κλπ. Αυτό επαληθεύτηκε και στους ''76'' που είχαν μία ανθρώπινη απώλεια από έμφραγμα, στατιστικά κανονικό. Όσον αφορά όμως τους 24 που απάντησαν ''λάθος'' δεν ίσχυσε το ίδιο. Εννέα από αυτούς έχασαν την ζωή τους, πράγμα που εντυπωσίασε την ομάδα που μελέτησε το πως και το γιατί έγινε αυτό.
Το πόρισμα τους; Η γνώση ότι είναι πολύ πιθανόν να πεθάνουν τους συνέτριψε. Οι οικείοι τους, ανέφεραν στα μέλη της ομάδας που τους πλησίασε μετά τον θάνατο των ‘’πειραματόζωων’’, ότι το μυαλό τους τον τελευταίο καιρό φαινόταν συνέχεια κολλημένο κάπου και κάτι έμοιαζε να τους απασχολεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μειωμένη απόδοση στον χώρο εργασίας, εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς και κατάθλιψη. Επτά από αυτούς απολύθηκαν από την δουλειά τους και μετά τους πήρε η κατηφόρα. Δύο από αυτούς φυλακίστηκαν, ο ένας για ληστεία και άλλος ένας για απάτη. Τέσσερις σκοτώθηκαν σε τροχαίο, οι δύο εξ’ αυτών υπό την επήρεια αλκοόλ, τρεις πέθαναν από άγνωστα καρδιακά προβλήματα που αναζωπυρώθηκαν και που προκάλεσαν έμφραγμα του μυοκαρδίου και δύο από ραγδαία και απότομη εξάπλωση κακοήθους καρκίνου.
Αυτή η διαπίστωση εξέπληξε τα μέλη της ερευνητικής ομάδας και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Δεν φαντάζονταν ότι ο εγκέφαλος θα επιτεθεί με τόση σφοδρότητα στο σώμα μόνο με την βεβαιότητα ενός μελλοντικού αρνητικού γεγονότος και θα επηρέαζε τους συμμετέχοντες ακόμη και στην πιο μικρή καθημερινή τους πράξη. Είναι σαν να βάζεις, έλεγαν, ένα ζευγάρι κόκκινο γυαλιά στα μάτια κάποιου και όλα να αποκτούν γύρω του αυτή την κοκκινωπή απόχρωση. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά, παρά μόνο ο τρόπος που τα βλέπει.
Μόνο που στο πείραμα, το φίλτρο ήταν ‘’θανατηφόρο’’. Κάποιο μελλοντικό φίλτρο, σκέφτηκαν, μπορεί να περιέχει εξάπλωση ασθενειών, οικονομικές κρίσεις κλπ. Να χρησιμοποιηθεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που δεν θα κάνει τίποτε άλλο, από το να ωθεί την πραγματοποίηση σε οτιδήποτε εμείς επιλέξουμε. Και διαβίβασαν το πόρισμα τους στους πολιτικούς παράγοντες των χωρών τους.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε και πολλά φίλτρα εφαρμόστηκαν στην ανθρωπότητα. Η εξάπλωση της τεχνολογίας βοήθησε πολύπλευρα την απορρόφηση τους από τον πληθυσμό και η αποτελεσματικότητα τους αποδείχθηκε πολύτιμη. Στην Ελλάδα την εξάπλωση των φίλτρων έχουν αναλάβει κυρίως τα media και τα τελευταία χρόνια τοίντερνετ.
Θυμηθείτε μόνο την ελληνική οικονομική κρίση. Το 2008 άρχισε, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, ένας ακήρυχτος πόλεμος στους Έλληνες πολίτες για την οικονομική κρίση που ζούσαμε, από τα κανάλια και το διαδίκτυο. Αλλά για μισό λεπτό! Το 2008 στην Ελλάδα δεν ζούσαμε καμία κρίση. Είχε σκάσει η Lehman Brothers και το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα αλλά οι ελληνικές τράπεζες και επιχειρήσεις ήταν ανέγγιχτες. Δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα. Και όμως οι Έλληνες, χωρίς καμία μείωση στο εισόδημα τους, άρχισαν να ζούνε την κρίση ένα χρόνο πριν αυτή εμφανιστεί. Δεν έβλεπαν καμιά κρίση αλλά τα δελτία ειδήσεων τουςδιαβεβαίωναν ότι ήταν εκεί και τους απειλούσε.
Τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο όταν τον βεβαιώνεις ότι θα πεθάνει; Πεθαίνει. Έτσι και αυτόν που βεβαιώνεις ότι θα πτωχεύσει, πτωχεύει και ούτω κάθε εξής. Φυσικά η όλη διαδικασία δεν γίνεται αυτόματα, είναι δυναμική, δηλ. σταδιακά τρομοκρατείς τον καταναλωτή ότι η κρίση παραφυλά, αυτός σταματά να καταναλώνει, τα δημόσια έσοδα μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων μειώνονται, οι επιχειρήσεις απολύουν κόσμο και σε ένα εξάμηνο μπαίνεις στην αδιέξοδη ύφεση. Εάν έχεις και έναν Παπανδρέου πρωθυπουργό αποκλείεσαι και από τις αγορές και έτσι προτρέχεις στο ΔΝΤ.
Από κει και πέρα όμως το πείραμα άλλαξε κατεύθυνση και θα επανέλθω με νεότερα στο μέλλον. Μέχρι τότε προσοχή στα γυαλιά που φοράτε!..
αλλά δεν ήρθε και το τελος του κόσμου, υπάρχει και η ανατίμηση,
αναδημοσίευση από xrimanews:
Η “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.
Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.
Η πολιτική δημιουργήθηκε από την πόλι και τους πολίτες της,
όταν πρωταντιμετώπισε το πρώτο, το πιο μεγάλο και το πιο αληθινό
δίλημμα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; Η πολιτική είναι και ήταν ανάγκης
γέννημα. Δημιούργημα για να αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα. Πριν τεθεί το
δίλημμα, δεν υπήρχε πολιτική. Υπήρχαν θεοκρατικά καθεστώτα, βασιλιάδες,
ολιγάρχες και μονάρχες. Και συνεχίζουν να υπάρχουν.
To ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή" το βάζουν όσοι θέλουν, είτε με δραχμή είτε με ευρώ, να μην αλλάξει η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων(Ολιγαρχία το όνομα της κι έχει πολλές εικόνες). Το ψευτοδίλημμα το έβαλε και η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, προφανώς, γιατί είναι υπέρ της δημοκρατίας και της ευτυχίας του ελληνικού λαού.
Στον νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό των κρατούντων κάποιοι αντιπαραθέτουν έναν "αριστερό" μονεταρισμό. Έχουν βρει το φάρμακο για κάθε νόσο.
Κατά αυτούς, το νόμισμα έχει ψυχή, φύση και αποτελεί κοινωνική οντότητα, που από μόνη της λύνει, ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.
Το νόμισμα, λοιπόν, είναι εργαλείο. Είναι κοινωνική σύμβαση. Είναι ή θα έπρεπε να είναι κάτι για να κάνουμε τη δουλειά μας.
Πρόβλημα υπάρχει, όταν το νόμισμα, ευρώ, δραχμή ή ρούβλι, δεν ελέγχεται από το λαό. Όταν, δηλ. δεν υπάρχει δημοκρατία, παντού και σε όλα. Όταν δεν διαχειριζόμαστε τίποτα από όσα ρυθμίζουν τη ζωή μας, φυσικό είναι να μην ελέγχουμε και το νόμισμα.
Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά οι σχέσεις εξουσίας. Το πολίτευμα, το σύστημα και το καθεστώς, που όλα είναι ολιγαρχικά. Το ίδιο συμβαίνει και με το νόμισμα.
Κάποιοι επιμένουν να βάζουν το κάρο (νόμισμα) πριν από τα άλογα (δημοκρατία). Χωρίς δημοκρατία, όλα τα νομίσματα είναι κακά εργαλεία.
Η δημοκρατία, οι ελεύθερα συναθροιζόμενοι και συναποφασίζοντες πολίτες θα αποφασίσουν και για την κοινωνική σύμβαση που λέγεται "νόμισμα". Θα αποφασίσουν τον τρόπο διαχείρισης του και όσα είναι απαραίτητα , ώστε ένα νόμισμα, όπως κάθε κοινωνική σύμβαση και κάθε θεσμός, να λειτουργήσουν υπέρ των πολλών.
Εν αρχή ήν η δημοκρατία, λοιπόν. Τα υπόλοιπα θα γίνουν εύκολα ή δύσκολα, χάρις στη δυνατότητα, που θα προσφέρει η δημοκρατία, στο λαό να αποφασίζει για τις τύχες του.
Σε μια δημοκρατία της περιόδου της Αναγέννησης(Φλωρεντία) επινοήθηκαν τα κρατικά ομόλογα, για το καλό του λαού, για να μη φορολογηθούν άγρια οι πολίτες. Αλλά η δημοκρατία αυτή, έτσι καταλύθηκε και πέρασε στα χέρια των Μεδίκων , των δανειστών της. (των Ρότσιλντ εκείνης της εποχής).
Έκτοτε, τα κράτη φτιάχνουν ομόλογα, αντί να φτιάχνουν χρήμα. Και αυτό το δανείζονται από τους Μέδικους της κάθε εποχής.
Οι πολίτες, δηλ. η θεσμοθετημένη δημοκρατία, πρέπει να ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού, για να μην πέφτει στους λάκους με τα φίδια.
Η απάντηση κρύβεται στη φρασούλα "δεν υπάρχει θεωρία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος". Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει δρόμος. Τον φτιάχνουμε. Κι εκεί θα φανούν τα δύσκολα. Τότε, θα δούμε τη σύγκρουση με τον εαυτό μας. Με αυτό που είμαστε και "πρέπει" να αλλάξει.
Προηγείται, λοιπόν, το ερώτημα:
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα παραμείνουμε άνθρωποι του τάληρου;
Η ζώνη του ευρώ είναι και θα είναι υπό διάλυση, όσο η ΕΚΤ είναι ιδιωτική τράπεζα και το χρήμα ιδιοκτησία μιας χούφτας ιδιωτών. Δεν υπάρχει νομισματική λύση, χωρίς να τίθεται το ζήτημα της ιδιοκτησίας του χρήματος.
Η Ευρώπη των λαών και των δημοκρατιών τους, δεν θα μπορέσει να υπάρξει, όσο το χρήμα είναι ιδιοκτησία των λίγων. Η κ. Μέρκελ και ο κ.Σαρκοζί δεν θα μας κουνούσαν το χέρι, πως "δεν μπορούν να μας δίνουν το χρήμα των φορολογούμενων ευρωπαίων, χωρίς όρους", αν οι ευρωπαίοι και ο κόσμος όλος ήξεραν πώς το χρήμα είναι ιδιοκτησία των τραπεζιτών και όχι των "φορολογούμενων πολιτών".
Το ξαναλέμε: Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" είναι ψευτοδίλημμα, όταν δεν τίθεται το θέμα της ιδιοκτησίας και της διαχείρισης του νομίσματος της.
Κάποιοι, αποκρύπτοντας την Αιτία και την Ουσία της απάτης, που λέγεται "κρίση", θέλουν να διαχειριστούν τη δραχμή, με τον τρόπο που όλα τα καθεστώτα, "εθνικά" και "υπερεθνικά", διαχειρίζονται το ευρώ και όλα τα νομίσματα του πλανήτη.
Η κοινωνία -οι πολίτες σε διαδικασία επανάστασης- θα καθορίσει το πλαίσιο, τα ναι και τα όχι της. Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σαρκοζί, ούτε τα αποπροσανατολιστικά "αντιμνημονιακά μέτωπα" πάσης φύσεως.
Είναι προφανές, πως, αμφισβητώντας την οικονομική - μονεταριστική ουσία του ολιγαρχικού καθεστώτος, αμφισβητείς ένα παγκόσμιο σύστημα και το υποσύστημα του ευρώ. Έτσι, "κάνεις εξαγωγή ιδεών, πολιτικών και επανάστασης". Ανατρέπεις παγιωμένες αντιλήψεις σε όλο τον κόσμο. Δημιουργείς ουσιαστικές πολιτικές συμμαχίες.
Και είναι ακόμα πιο προφανές, πως αν η μεγάλη, ευρωπαϊκή και παγκόσμια επαναστατική συμμαχία δεν έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εσύ θα κοιτάξεις τα του οίκου σου, διαδίδοντας και εξάγοντας πολιτική.
Η αλλαγή νομίσματος δεν είναι μέρος της επανάστασης. Είναι διαχειριστικό γεγονός, που την κατάλληλη στιγμή θα τεθεί. Η αντιμετώπιση του και η προετοιμασία για αυτό το πολύ πιθανό γεγονός πρέπει να τεθεί από τώρα. Το αίτημα της επανάστασης είναι δημοκρατία. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Η προσωπική αγωνία ή η προσωπική φαντασίωση του καθενός δεν αποτελεί, μέρος της διαδικασίας που οδηγεί στη δημοκρατία. Η δράση του λαού , στους τελευταίους μήνες, ήταν και συνεχίζει να είναι απρόβλεπτη, θαυμαστή και να προκαλεί τη συνεχή πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία του συστήματος.
Μερικοί, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν, τραβάνε το σχοινί δώθε κείθε, αλλά κανείς δεν τους ακολουθεί. Ο λαός τραβά σε πρωτόγνωρους δρόμους. Π.χ. δεν πάει στις διαδηλώσεις, πάει στις παρελάσεις και εμφανίζεται σε διαδήλωση, όταν αυτός το θελήσει, όπως τότε, που κατέλαβε τις πλατείες και έθεσε το εκπληκτικό πολιτικό ζήτημα: (Άμεση) δημοκρατία.
Εμείς, κάποιοι λίγοι δηλ., πρέπει να λέμε "θέλουμε δημοκρατία" και ως εκ τούτου, ένα νόμισμα που να ελέγχεται από τη δημοκρατία. Ούτε κρατικοποίηση ούτε εθνικοποίηση. Από τη δημοκρατία και όχι από το κράτος ή τα υπερεθνικά μορφώματα.
Λέμε , όμως, Ναι στην πιθανότητα να το διαχειρίζονται "διεθνικές" και όχι "υπερεθνικές" δημοκρατικές οντότητες. Είναι πιο όμορφο και πιο δυνατό. Ως τότε, ας ετοιμαζόμαστε. Γιατί να μην ονειρευτούμε μια παγκόσμια επανάσταση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, αντί για τον "επαρχιωτισμό" μιας ψευδοαριστερής μονεταριστικής ενέργειας; Όλος ο πλανήτης βλέπει αυτή τη στιγμή την Ελλάδα. Και δε βλέπει, μόνο, τους ιλαροτραγικούς πολιτικούς. Βλέπει ένα λαό, που μήνες τώρα παραμένει στις επάλξεις, που ο ίδιος επιλέγει, όταν κάποιοι άλλοι λαοί είτε έχουν πάει σπίτι τους, όντας σε δρόμους αδιέξοδους, είτε νίκησαν, επιστρέφοντας σε ολιγαρχικά καθεστώτα. Εϊμαστε οι μόνοι, που περιγράψαμε με σαφήνεια στις πλατείες το στόχο. Δε λέμε, μόνο όχι, όπως τα κομματικά μορφώματα. Έχουμε πει κι ένα μεγάλο ΝΑΙ στη δημοκρατία. Και όλος ο πλανήτης έχει γίνει έλληνας, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα εμάς. Δε νομίζουμε πως αυτό συμβαίνει, επειδή συγκινούνται τόσο πολύ από τον μονεταριστικό επαρχιωτισμό κάποιων λίγων.
Δεν προχωράμε με τους όρους των "ειδικών" και των "σοφών". Προχωράμε τον πρωτόγνωρο δρόμο, προϊόν μιας εσωτερικής ελευθερίας και μιας μεγάλης παράδοσης.
Θέλουμε ένα νόμισμα το οποίο θα ελέγχεται, πλήρως, από το λαό. Θέλουμε μια μη μεταβιβάσιμη μετοχή σε κάθε πολίτη (έλληνα ή ευρωπαίο, ή πολίτη του κόσμου) στην Τράπεζα που παράγει και διαχειρίζεται το χρήμα. Θέλουμε οι τράπεζες να μετατραπούν σε αποκεντρωμένα εργαλεία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος. Θέλουμε μια παιδεία, που να προετοιμάζει τον άνθρωπο, ώστε να είναι πολίτης του κυβερνάσθαι και κυβερνάν, εκ περιτροπής. Θέλουμε το μάθημα ΧΡΗΜΑ- ΠΙΣΤΗ - ΤΡΑΠΕΖΕΣ , στα σχολεία, μαζί με πολλά άλλα μαθήματα που θα νοιάζονται για την εσωτερική συγκρότηση και τον αυτογνωρισμό του ανθρώπου. Θέλουμε παιδεία ουσίας και όχι τυπικών προσόντων. Κι αυτή την παιδεία συναντάμε σήμερα, στους δρόμους.
Τώρα, κάποιοι λόγοι "τακτικής" και ιστορίας:
Πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε πολιτικό κίνημα , κόμμα κλπ, που να έγινε κυβέρνηση ή να άλλαξε ουσιαστικά τα πράγματα, κατεβάζοντας πολιτική πρόταση "υποτίμησης του νομίσματος". Αυτό σημαίνει στην πράξη η έξοδος από το ευρώ και η είσοδος στη δραχμή. Αυτό γίνεται, δεν συζητιέται. Για αυτό, όμως, προετοιμαζόμαστε. Η κοινωνία προετοιμάζεται.
Όχι σε μια κρατικίστικη αντίληψη διαχείρισης του νομίσματος. Εμείς θέλουμε μια δημοκρατική διαχείριση του νομίσματος και προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα. Και εκεί είναι που μπαίνουν στη μέση οι αξίες μας.
Και ένα "διαχειριστικό" νομισματικό θέμα:
Η ισοτιμία ενός νομίσματος δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση μιας κρατικής οντότητας.
Εξαρτάται από α) τις ορέξεις των κερδοσκόπων και κυρίως β) από το σφρίγος μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας.
Όταν, λοιπόν, ως τώρα, γράφεται σε αυτό το κείμενο η λέξη "προετοιμασία", αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προετοιμάσουμε, από τώρα, μια ζωή, σχέσεις, παραγωγή,, τρόπους, που να αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό, στις δικτατορίες, στον πόλεμο και στους θυελώδεις ανέμους, που θα εξαπολύσουν οι πάντες εναντίον της δημοκρατίας σε ένα μόνο κράτος. Προσέξτε τι θα γίνει στην ελβετική δημοκρατία. Η κεντρική τράπεζα, μετά τα επαναλαμβανόμενα όχι του λαού στην ένταξη στη Ε.Ε., συνέδεσε το ελβετικό φράγκο με το ευρώ. Στόχος τους είναι η τελευταία δημοκρατία του πλανήτη. Εμείς, ας γίνουμε πιο έξυπνοι από τους ελβετούς.
Ο πόλεμος γίνεται είτε με όπλα είτε πίσω από τις οθόνες. Όταν μια χώρα, δεν συμμετέχει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τον λόγο τον έχουν τα όπλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο και κανείς δεν το έχει θίξει, πως όλες οι χώρες που έχουν μπει, τελευταία στο στόχαστρο της "παγκοσμιοποιημένης τάξης πραγμάτων" και έχουν εμπλακεί σε πόλεμο δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό - νομισματικό σύστημα.
Ονόματα χωρών, που ενεπλάκησαν σε πόλεμο: Ιράκ - Λιβύη.
Χώρες που δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, ακόμα, αλλά είναι στο στόχαστρο: Σουδάν, Ιράν, Κούβα, Β.Κορέα.
Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν όλες αυτές οι χώρες;
Δεν έχουν μέτοχο την οικογένεια Ροθτσιλντ στις κεντρικές τους τράπεζες. Δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ώστε να μπορούν να πολεμηθούν πίσω από μια οθόνη.
Η σπαρασσόμενη Συρία και ο σφαγιασμένος λαός της δεν θα δουν ποτέ βοήθεια από τους "πολιτισμένους" της Δύσης , γιατι ο Άσαντ συμμετέχει στο σύστημα. Κι αν υπάρξει επέμβαση, θα είναι για να σωθεί το σύστημα και η συμμετοχή τους σε αυτό (βλ. Αίγυπτος, Τυνησία).
Με ή χωρίς δραχμή, το θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε και τι ρόλο θέλουμε να παίξουμε μέσα στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική αθλιότητα.
Τη μέρα, που θα βγούμε από το ευρώ. Τη μέρα που ο λαός θα πει "στάση πληρωμών", επειδή είστε απατεώνες και όχι γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν "καλύτερη", ο λαός θα ξέρει, θα έχει προετοιμαστεί, θα είναι έτοιμος. Εκείνη τη μέρα, θα έχουμε αφήσει πίσω μας τα αποκαϊδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του παγκόσμιου χρηματωπιστωτικού συστήματος. Θα έχουμε ανάψει πολιτικές φωτιές , παντού στον κόσμο.
Μόνο, που εμείς , ο λαός, θα είμαστε έτοιμοι, από καιρό.
Ας τελειώσουμε με τα παραμύθια: Δεν βγαίνουμε από το ευρώ, γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν καλύτερη.
Βγαίνουμε από τη δικτατορία των αγορών και απομακρυνόμαστε από τους ιδιοκτήτες του χρήματος, που διαφεντεύουν τον πλανήτη .Να τους κοιτάμε στα μάτια και να χαμηλώνουν το βλέμμα. Αυτό σημαίνει πόλεμο. Και προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Ο λαός να προετοιμάζεται για πόλεμο και όχι μόνο για 2-3 "μεταβατικά" χρόνια κάποιων δυσκολιών.
Η ευκολία με την οποία οι "ειδικοί" και οι πολιτικοί μας οδήγησαν στην καταστροφή, να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι πανάκεια. Ούτε η δημοκρατία. Είναι, απλώς, το μέσο που θα επιτρέψει στο λαό να σκέφτεται, να συζητά και να συναποφασίζει για το μέλλον του. Και λάθη, πολλά λάθη θα κάμει. Αλλά θα είναι κύριος της τύχης του και άξιος της μοίρα , που ο ίδιος θα κουμαντάρει.
Βάλαμε ψηλά τον πήχυ, γιατί αυτό θα πει επανάσταση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το δύσκολο είναι ο δρόμος. Η "ευκολία" υπάρχει , όταν δεν υπάρχει σκέψη. Το να σκεπτόμαστε είναι το δύσκολο.
Νομίζουμε πως το "δύσκολο", τελικά, είναι εύκολο και όμορφο. Αρκεί να το θέλουμε.
Τα πιο πάνω είναι σκέψεις, που προέρχονται από την απόφαση μιας πλατείας:
"Η διακήρυξη που σκοτώνει" είναι ο τίτλος, με τον οποίο αναπαράγεται , ως τα σήμερα, σε διάφορα ιστολόγια και ιστοσελίδες. Και στα πιο "απρόοπτα", δίπλα στον Μπρεχτ, τον αναρχικό ή τον Κατσαρό.
Πάει μόνη της η ζωή. Ενίοτε ερήμην μας. Δεν είμαστε οι "φωτισμένοι". Είμαστε οι υπηρέτες. Κι ενώ έχουμε δουλειά, εμείς γράφουμε λόγια. Ας πάμε να οργώσουμε. Η προετοιμασία έχει αρχίσει.
Τι νόημα έχει να υπερηφανευόμαστε για μια ανάπτυξη, όταν την ίδια στιγμή αφαιρεί από το περιβάλλον τα ψάρια, τα ζώα, τα δάση, ενώ γεμίζει τον αέρα και τα νερά με κάθε λογής τοξικούς ρύπους. Φυσικά οι δείκτες που συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί είναι αθροιστικοί χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν αυτά που ταυτόχρονα αφαιρούνται. Η Γη είναι ένας κλειστός οργανισμός με περιορισμένους πόρους. Ότι αποσπάται δύσκολα αναπληρώνεται, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίο αφαιρείται. Το σύστημα θα μπορέσει να ξαναγίνει βιώσιμο μόνον όταν οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης είναι χαμηλότεροι από τους ρυθμούς αναπλήρωσης του οικοσυστήματος. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό κατανοητό;
Για παράδειγμα στις τελευταίες δυο μόνο δεκαετίες, η ποσότητα των φυσικών πόρων που αντλήσαμε από το οικοσύστημα διπλασιάστηκε σε σχέση με όλη την προηγούμενη ιστορία της Γης.
Τι κάνουμε λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση; Είναι αρκετή η ελάττωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα; Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Η φροντίδα για εξοικονόμηση ενέργειας; Όχι, κουνούν το κεφάλι με δυσπιστία οι ειδικοί. Όχι, όσο η οικονομία συνεχίζει να βασίζεται στην απροϋπόθετη Ανάπτυξη.
Ας πάρουμε την κατά κεφαλή εκπομπή του διοξειδίου του άνθρακα. Για να είναι εντός των ασφαλών ορίων, θα πρέπει μέχρι το 2050, και για έναν πιθανό πληθυσμό 9 περίπου δισεκατομμυρίων, ν’ αναλογεί στον καθέναν γύρω στους 0.6 τόνους κατ’ έτος, πολύ λιγότερο απ’ ότι αντιστοιχεί σήμερα σε κάθε κάτοικο της Ινδίας. Μπορεί η τεχνολογία να αντισταθμίσει την αύξηση που θα προκύψει από μια οικονομία που μέχρι τότε θα μεγεθύνεται με ένα μέσο ρυθμό του 2-3%; Είναι πολύ, μα πολύ αμφίβολο!
Οι λόγοι για την τυφλή αυτή λατρεία, πέρα από ιδεολογικοί, καθ’ ότι έλκουν την καταγωγή τους από το διαφωτιστικό (ολίγον μεταφυσικό) πρόταγμα περί συνεχούς προόδου, είναι υποτίθεται και ρεαλιστικοί, διότι έτσι πιστεύεται ότι επιτυγχάνεται 1) η άρση της φτώχειας, 2) η θρέψη του παγκόσμιου πληθυσμού, 3) η αντιμετώπιση των δημοσίων δαπανών και 4) η διατήρηση ή επέκταση του ατομικού επιπέδου ζωής.
Σχετικά με την καταπολέμηση της φτώχειας μέσα από την ανάπτυξη (και εννοούμε του δυτικού πάντα κόσμου), μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό διαχέεται προς τον τρίτο κόσμο. Για παράδειγμα, το 1980 για κάθε 100$ που προστίθεντο στην παγκόσμια οικονομία, μόνο τα 2.2$ βρήκαν το δρόμο τους στους λαούς που ζούνε κάτω από το παγκόσμιο όριο της φτώχειας. Ενώ στη δεκαετία του 1990 το ποσό αυτό συρρικνώθηκε στα 0.6$. Στην πραγματικότητα απαιτούνται οι πόροι από τρεις πλανήτες σαν τη Γη για να έχει κάθε κάτοικος το επίπεδο ζωής των Βρετανών και πέντε, για να εξισωθούν με το επίπεδο ζωής των Αμερικανών. Κατά συνέπεια, η Γη θα πάψει να είναι κατοικήσιμοι προτού προλάβει καν η φτώχεια να εξαλειφθεί.
Αυτό που δείχνουν οι προηγούμενοι αριθμοί είναι ότι η φτώχεια δεν θα εξαλειφθεί με την ανάπτυξη αλλά με την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, μέσα από διάφορα κανάλια που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε.
Επίσης, είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με την κατανάλωση. Δεν υπάρχει πιο δραστικός τρόπος για τη μείωση των εκπομπών παρά η μείωση της κατανάλωσης καθ’ αυτής και η αλλαγή του δεδομένου τρόπου ζωής. Προτροπή που δεν θα τη βρούμε πουθενά, διότι περιορισμός της κατανάλωσης θα σήμαινε και περιορισμό της παραγωγής, θα σήμαινε απολύσεις, θα σήμαινε λιγότερα χρήματα για επενδύσεις και κοινωνικές παροχές και λιγότερα χρήματα στο πορτοφόλι. Επομένως κάτω από την παρούσα οικονομία, δηλαδή, καπιταλισμός, η ανάπτυξη φέρεται σαν μονόδρομος και η καταστροφή του πλανήτη επίσης το ίδιο. Είπατε τίποτε;
Πέρα από τη στροφή της οικονομίας σε επιλεγμένη αλλά και μικρότερη παραγωγή με βάση το τι καταστρέφεται σε σχέση με αυτό που παράγεται και πέρα από την αναδιαμόρφωση της οργάνωσης του κράτους με βάση τις νέες αξίες που θα πηγάζουν από τη διατήρηση του οικοσυστήματος, θα πρέπει κι ο καθένας από μας να επανεξετάσει τον τρόπο ζωής του και την ικανοποίηση που παίρνει από αυτόν, μιας και είναι γνωστό ότι από ένα επίπεδο πλούτου και μετά, τα επιπλέον αγαθά δεν μεταφράζονται και σε περισσότερη ευτυχία.
δεν μπήκα καν στον κόπο της σελιδοποίησης.
βουρ στο πείραμα,
αναδημοσίευση από ithakanet.gr
Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι ο Καναδάς είναι μια από τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, που κόντρα στην κρίση δεν έχει ανεργία και συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν όμως ότι...
εκεί έχουν γίνει τα μεγαλύτερα πειράματα που αφορούν την ανθρώπινη ψυχολογία και την μεταφυσική.
Πάντα, βέβαια, με βιτρίνα διάφορες έρευνες μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και επιστημονικών ομάδων αλλά και πάντα με συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ.
Τον Μάιο του 1961 συνέβη το εξής απίστευτο πείραμα με τα συνταρακτικά για τις Μυστικές υπηρεσίες αποτελέσματα: Σε 100 εθελοντές, μεταξύ 30 και 50 ετών τέθηκε μεταξύ άλλων και το ερώτημα: ''Επειδή οι αριθμοί και τα χρονικά διαστήματα είναι σχετικά για κάθε άνθρωπο, θέλουμε να μας πεις εάν το διάστημα των έξι μηνών είναι μεγάλο ή μικρό για εσένα.'' Απλό το ερώτημα απλή και η απάντηση. Από τους 100 οι 76 απάντησαν ότι το διάστημα είναι μεγάλο και οι υπόλοιποι 24 ότι είναι μικρό.
Ολόκληρο το πείραμα ήταν φυσικά μια πρόφαση για να τεθεί αυτή και μόνο η ερώτηση. Και αυτό γιατί μετά το τέλος της απάντησης του καθενός που είπε ''μικρό'' η επιστημονική ομάδα του αποκάλυψε το εξής: ‘’Ξέρεις, η ομάδα μας έχει κάνει 4 φορές στο παρελθόν την ίδια ερώτηση σε αντίστοιχους με εσένα εθελοντές. Και οφείλουμε να σου πούμε ότι το 60% των εθελοντών που απάντησαν ''μικρό'' πέθαναν μέσα σε περίοδο δύο ετών. Αυτό ίσως οφείλεται σε μία είδους ''πρόγνωση'' που κάνει ασυναίσθητα ο εγκέφαλος ή σε κάτι πιο πολύπλοκο σχετικά με εγκεφαλικά ιόντα αλλά αυτό το ερευνούμε στα εργαστήρια. Μέσα στο επόμενο έτος πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε σε ασφαλή συμπεράσματα’’. Αφού φυσικά ζήτησαν την απόλυτη εχεμύθεια από τα ''πειραματόζωα'', λόγω της επιστήμης και της εθνικής ασφάλειας, τα αποχαιρέτησαν.
Αυτή η ανακάλυψη της επιστημονικής ομάδας ήταν εννοείται μια ανοησία, ένα συνειδητό ψέμα. Αλλά μιλάμε πάντα για το 1961 που οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο ευκολόπιστοι και δεν υπήρχε ούτε η στοιχειώδης τεχνολογία για να ελέγξει κανείς κάτι τέτοιο. Και φυσικά οι 24 αυτοί άνθρωποι κατατρόμαξαν, όταν εξειδικευμένοι επιστήμονες τους είπαν ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσουν την ζωή τους πολύ σύντομα. Και αυτό έκανε το επόμενο διάστημα της ζωής τους σκέτη κόλαση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των επιστημόνων μόνο το 1% των ανθρώπων μεταξύ 30 και 50 ετών πεθαίνουν ξαφνικά από τροχαία, καρδιακά επεισόδια, άγνωστες ασθένειες κλπ. Αυτό επαληθεύτηκε και στους ''76'' που είχαν μία ανθρώπινη απώλεια από έμφραγμα, στατιστικά κανονικό. Όσον αφορά όμως τους 24 που απάντησαν ''λάθος'' δεν ίσχυσε το ίδιο. Εννέα από αυτούς έχασαν την ζωή τους, πράγμα που εντυπωσίασε την ομάδα που μελέτησε το πως και το γιατί έγινε αυτό.
Το πόρισμα τους; Η γνώση ότι είναι πολύ πιθανόν να πεθάνουν τους συνέτριψε. Οι οικείοι τους, ανέφεραν στα μέλη της ομάδας που τους πλησίασε μετά τον θάνατο των ‘’πειραματόζωων’’, ότι το μυαλό τους τον τελευταίο καιρό φαινόταν συνέχεια κολλημένο κάπου και κάτι έμοιαζε να τους απασχολεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μειωμένη απόδοση στον χώρο εργασίας, εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς και κατάθλιψη. Επτά από αυτούς απολύθηκαν από την δουλειά τους και μετά τους πήρε η κατηφόρα. Δύο από αυτούς φυλακίστηκαν, ο ένας για ληστεία και άλλος ένας για απάτη. Τέσσερις σκοτώθηκαν σε τροχαίο, οι δύο εξ’ αυτών υπό την επήρεια αλκοόλ, τρεις πέθαναν από άγνωστα καρδιακά προβλήματα που αναζωπυρώθηκαν και που προκάλεσαν έμφραγμα του μυοκαρδίου και δύο από ραγδαία και απότομη εξάπλωση κακοήθους καρκίνου.
Αυτή η διαπίστωση εξέπληξε τα μέλη της ερευνητικής ομάδας και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Δεν φαντάζονταν ότι ο εγκέφαλος θα επιτεθεί με τόση σφοδρότητα στο σώμα μόνο με την βεβαιότητα ενός μελλοντικού αρνητικού γεγονότος και θα επηρέαζε τους συμμετέχοντες ακόμη και στην πιο μικρή καθημερινή τους πράξη. Είναι σαν να βάζεις, έλεγαν, ένα ζευγάρι κόκκινο γυαλιά στα μάτια κάποιου και όλα να αποκτούν γύρω του αυτή την κοκκινωπή απόχρωση. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά, παρά μόνο ο τρόπος που τα βλέπει.
Μόνο που στο πείραμα, το φίλτρο ήταν ‘’θανατηφόρο’’. Κάποιο μελλοντικό φίλτρο, σκέφτηκαν, μπορεί να περιέχει εξάπλωση ασθενειών, οικονομικές κρίσεις κλπ. Να χρησιμοποιηθεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που δεν θα κάνει τίποτε άλλο, από το να ωθεί την πραγματοποίηση σε οτιδήποτε εμείς επιλέξουμε. Και διαβίβασαν το πόρισμα τους στους πολιτικούς παράγοντες των χωρών τους.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε και πολλά φίλτρα εφαρμόστηκαν στην ανθρωπότητα. Η εξάπλωση της τεχνολογίας βοήθησε πολύπλευρα την απορρόφηση τους από τον πληθυσμό και η αποτελεσματικότητα τους αποδείχθηκε πολύτιμη. Στην Ελλάδα την εξάπλωση των φίλτρων έχουν αναλάβει κυρίως τα media και τα τελευταία χρόνια τοίντερνετ.
Θυμηθείτε μόνο την ελληνική οικονομική κρίση. Το 2008 άρχισε, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, ένας ακήρυχτος πόλεμος στους Έλληνες πολίτες για την οικονομική κρίση που ζούσαμε, από τα κανάλια και το διαδίκτυο. Αλλά για μισό λεπτό! Το 2008 στην Ελλάδα δεν ζούσαμε καμία κρίση. Είχε σκάσει η Lehman Brothers και το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα αλλά οι ελληνικές τράπεζες και επιχειρήσεις ήταν ανέγγιχτες. Δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα. Και όμως οι Έλληνες, χωρίς καμία μείωση στο εισόδημα τους, άρχισαν να ζούνε την κρίση ένα χρόνο πριν αυτή εμφανιστεί. Δεν έβλεπαν καμιά κρίση αλλά τα δελτία ειδήσεων τουςδιαβεβαίωναν ότι ήταν εκεί και τους απειλούσε.
Τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο όταν τον βεβαιώνεις ότι θα πεθάνει; Πεθαίνει. Έτσι και αυτόν που βεβαιώνεις ότι θα πτωχεύσει, πτωχεύει και ούτω κάθε εξής. Φυσικά η όλη διαδικασία δεν γίνεται αυτόματα, είναι δυναμική, δηλ. σταδιακά τρομοκρατείς τον καταναλωτή ότι η κρίση παραφυλά, αυτός σταματά να καταναλώνει, τα δημόσια έσοδα μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων μειώνονται, οι επιχειρήσεις απολύουν κόσμο και σε ένα εξάμηνο μπαίνεις στην αδιέξοδη ύφεση. Εάν έχεις και έναν Παπανδρέου πρωθυπουργό αποκλείεσαι και από τις αγορές και έτσι προτρέχεις στο ΔΝΤ.
Από κει και πέρα όμως το πείραμα άλλαξε κατεύθυνση και θα επανέλθω με νεότερα στο μέλλον. Μέχρι τότε προσοχή στα γυαλιά που φοράτε!..
αλλά δεν ήρθε και το τελος του κόσμου, υπάρχει και η ανατίμηση,
αναδημοσίευση από xrimanews:
Η “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.
Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.
Οι αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο
προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το
θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων
στο XrimaNews.gr παρουσιάστηκαν
στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη
μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το ελληνικό
στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που περιλαμβάνει
κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.
Στην έκκληση μου για βοήθεια στην
ενημέρωση της Βουλής για το τί θα σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς
τους δανειστές για την Ελλάδα, ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος
βουλευτής κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον
οποίο διέγραψε ο κύριος Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το
Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την
πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο
Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές
επίκαιρες ερωτήσεις, η μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά
Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο
θέμα αναφέρθηκε στην ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ.
Ι.Μουρμούρας.
Στο τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα
διάσταση του θέματος η οποία έχει να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας,
αν εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να
πληρώσει, τουλάχιστον, τα 206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται
στα χέρια ιδιωτών με 206 εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ
ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.
Ας δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό
με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων και ενός ειδικού δικηγόρου από τη
Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο
στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για
την ευρωζώνη και το δίκαιο των ομολόγων των κρατών μελών της για
περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την
περίπτωση της Ελλάδας.
Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ
διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο
νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το
νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο
αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι
πληρωτέο στην Αθήνα).
Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο
αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε
θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την
ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά
δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το
ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η
νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η
ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που
διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις
ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα
συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.
Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο
δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική
για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1
ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του
νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο
του χρέους που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή
να καταβάλει 330 εκ δραχμές για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ.
Έτσι, θα έμεναν μόνο τα 35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το
αγγλικό δίκαιο, τα οποία και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15%
του ελληνικού ΑΕΠ.
Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό
πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο
φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία
μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το
οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να
προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει.
“Τα νέα νομίσματα έχουν εκδοθεί χωρίς
μεγάλες νομικές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας” αναφέρει ο
ειδικός στο θέμα δικηγόρος στους Financial Times , προσθέτοντας ότι αν
οι ομολογιούχοι ελληνικών ομολόγων που ρυθμίζονται από το ελληνικό
δίκαιο (το 90% του χρέους, δηλαδή 330 δις ευρώ, υπάγεται σε αυτήν την
κατηγορία παρά το Μνημόνιο καθώς αυτό δεν έχει περάσει απ' τη Βουλή – Με
τους πιο επιφυλακτικούς υπολογισμούς και αν δε συμπεριλάβουμε τα
ομόλογα της Τρόικας και της ΕΚΤ, τουλάχιστον 206 δις ευρώ ομολόγων
ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο) προσπαθήσουν να καταθέσουν αγωγή
εναντίον της Ελλάδας υποστηρίζοντας ότι η ισοτιμία είναι άδικη, τα
ελληνικά δικαστήρια δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να εφαρμόσουν το
δίκαιο της Ελλάδας και να απορρίψουν το αίτημα των ομολογιούχων
δικαιώνοντας τη χώρα.
Μα και αν ακόμη οι ομολογιούχοι
επιχειρήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας σε διεθνή
δικαστήρια “πέρα από το θέμα της δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα
ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες
για τα ομόλογα της Σερβίας και της Βραζιλίας μετά το Β' Παγκόσμιο
Πόλεμο” αναφέρει στους Financial Times ο ειδικός δικηγόρος.
Αφού η Ελλάδα πληρώσει τους δανειστές της
και αποτάξει τα δεσμά του χρέους της, θα μπορούσε να επιτρέψει την
ελεύθερη διακύμανση της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων κάτι που
θα είχε ως αποτέλεσμα την υποτίμηση της, με στόχο την αύξηση της
ανταγωνιστικότητας.
Δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να
πιστέψει ότι τα παραπάνω αποτελούν μία πρόχειρη προσέγγιση ενός πολύ
σημαντικού ζητήματος. Υπάρχουν μελέτες κορυφαίων πανεπιστημίων και
νομικών εταιριών που επιβεβαιώνουν την ισχύ όσον αναφέρονται εδώ και οι
οποίες είναι στη διάθεση όποιου βουλευτή ή δημοσιογράφου θέλει να
βοηθήσει στην ανάδειξη του θέματος. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να κάνει
το λάθος να θεωρήσει πως όλα τα παραπάνω είναι εύκολα στην υλοποίηση
τους και δε θα είχαν πολύ σοβαρές συνέπειες για την Ελλάδα.
Έτσι, αυτό που, πρωταρχικώς, πρέπει να
γίνει κατανοητό είναι ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της μία σειρά
πλεονεκτημάτων και επιλογών εξαιτίας του γεγονότος πως το δίκαιο του 90%
των κρατικών ομολόγων είναι το ελληνικό και όσο δεν παραχωρεί αυτό το
νομικό της πλεονέκτημα και δεν αποδέχεται τη μετατροπή του δικαίου στο
αγγλικό δε μπορεί κανείς, ούτε η Τρόικα ούτε οι δανειστές της να την
εκβιάσουν ουσιαστικά, γιατί είναι η ίδια που είναι 100% νομικά καλυμμένη
και οι υπόλοιποι που είναι απολύτως ακάλυπτοι.
Η νομική διάσταση της ελληνικής κρίσης
φανερώνει πως οι Έλληνες αξιωματούχοι απέκρυψαν την αλήθεια από τη Βουλή
και τον ελληνικό λαό και ποτέ δεν τους γνωστοποίησαν τα πραγματικά
νομικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας και το γεγονός πως στην πραγματικότητα
δε μπορεί κανείς να την εκβιάσει για τίποτα, παρά μόνο να επιχειρήσει να
συνεργαστεί μαζί της. Και όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, ό,τι
ισχύει για την Ελλάδα ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Ιρλανδία, την
Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία κλπ δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου
τόσο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν δανείσει περί τα 9 τρις στις
χώρες της Ευρωζώνης όσο και για τις αμερικανικές τράπεζες που έχουν
ασφαλίσει αυτό το χρέος.
Αν, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση
παραχωρήσει το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων στους τραπεζίτες για να
πετύχει τη συμφωνία του PSI+ ή αν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο επιτρέψει τη
μετατροπή του δικαίου των ομολόγων από το ελληνικό στο αγγλικό, θα έχει
στερήσει από την Ελλάδα το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί και το
μοναδικό νομικό πλεονέκτημα το οποίο θα μπορούσε να τη σώσει στην
περίπτωση που δει τους εταίρους της να την εγκαταλείπουν.
(Με πληροφορίες από τους Financial Times - Ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος είναι ο: By
Gilles Thieffry, Solicitor (England and Wales), Member of the New York
bar, Avocat au Barreau de Paris, and Partner at GTLaw, Geneva)
Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
ναι, αλλά τι δραχμή;
αναδημοσίευση από ithakanet.gr
To ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή" το βάζουν όσοι θέλουν, είτε με δραχμή είτε με ευρώ, να μην αλλάξει η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων(Ολιγαρχία το όνομα της κι έχει πολλές εικόνες). Το ψευτοδίλημμα το έβαλε και η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, προφανώς, γιατί είναι υπέρ της δημοκρατίας και της ευτυχίας του ελληνικού λαού.
Στον νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό των κρατούντων κάποιοι αντιπαραθέτουν έναν "αριστερό" μονεταρισμό. Έχουν βρει το φάρμακο για κάθε νόσο.
Κατά αυτούς, το νόμισμα έχει ψυχή, φύση και αποτελεί κοινωνική οντότητα, που από μόνη της λύνει, ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.
Το νόμισμα, λοιπόν, είναι εργαλείο. Είναι κοινωνική σύμβαση. Είναι ή θα έπρεπε να είναι κάτι για να κάνουμε τη δουλειά μας.
Πρόβλημα υπάρχει, όταν το νόμισμα, ευρώ, δραχμή ή ρούβλι, δεν ελέγχεται από το λαό. Όταν, δηλ. δεν υπάρχει δημοκρατία, παντού και σε όλα. Όταν δεν διαχειριζόμαστε τίποτα από όσα ρυθμίζουν τη ζωή μας, φυσικό είναι να μην ελέγχουμε και το νόμισμα.
Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά οι σχέσεις εξουσίας. Το πολίτευμα, το σύστημα και το καθεστώς, που όλα είναι ολιγαρχικά. Το ίδιο συμβαίνει και με το νόμισμα.
Κάποιοι επιμένουν να βάζουν το κάρο (νόμισμα) πριν από τα άλογα (δημοκρατία). Χωρίς δημοκρατία, όλα τα νομίσματα είναι κακά εργαλεία.
Η δημοκρατία, οι ελεύθερα συναθροιζόμενοι και συναποφασίζοντες πολίτες θα αποφασίσουν και για την κοινωνική σύμβαση που λέγεται "νόμισμα". Θα αποφασίσουν τον τρόπο διαχείρισης του και όσα είναι απαραίτητα , ώστε ένα νόμισμα, όπως κάθε κοινωνική σύμβαση και κάθε θεσμός, να λειτουργήσουν υπέρ των πολλών.
Εν αρχή ήν η δημοκρατία, λοιπόν. Τα υπόλοιπα θα γίνουν εύκολα ή δύσκολα, χάρις στη δυνατότητα, που θα προσφέρει η δημοκρατία, στο λαό να αποφασίζει για τις τύχες του.
Σε μια δημοκρατία της περιόδου της Αναγέννησης(Φλωρεντία) επινοήθηκαν τα κρατικά ομόλογα, για το καλό του λαού, για να μη φορολογηθούν άγρια οι πολίτες. Αλλά η δημοκρατία αυτή, έτσι καταλύθηκε και πέρασε στα χέρια των Μεδίκων , των δανειστών της. (των Ρότσιλντ εκείνης της εποχής).
Έκτοτε, τα κράτη φτιάχνουν ομόλογα, αντί να φτιάχνουν χρήμα. Και αυτό το δανείζονται από τους Μέδικους της κάθε εποχής.
Οι πολίτες, δηλ. η θεσμοθετημένη δημοκρατία, πρέπει να ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού, για να μην πέφτει στους λάκους με τα φίδια.
Η απάντηση κρύβεται στη φρασούλα "δεν υπάρχει θεωρία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος". Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει δρόμος. Τον φτιάχνουμε. Κι εκεί θα φανούν τα δύσκολα. Τότε, θα δούμε τη σύγκρουση με τον εαυτό μας. Με αυτό που είμαστε και "πρέπει" να αλλάξει.
Προηγείται, λοιπόν, το ερώτημα:
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα παραμείνουμε άνθρωποι του τάληρου;
Η ζώνη του ευρώ είναι και θα είναι υπό διάλυση, όσο η ΕΚΤ είναι ιδιωτική τράπεζα και το χρήμα ιδιοκτησία μιας χούφτας ιδιωτών. Δεν υπάρχει νομισματική λύση, χωρίς να τίθεται το ζήτημα της ιδιοκτησίας του χρήματος.
Η Ευρώπη των λαών και των δημοκρατιών τους, δεν θα μπορέσει να υπάρξει, όσο το χρήμα είναι ιδιοκτησία των λίγων. Η κ. Μέρκελ και ο κ.Σαρκοζί δεν θα μας κουνούσαν το χέρι, πως "δεν μπορούν να μας δίνουν το χρήμα των φορολογούμενων ευρωπαίων, χωρίς όρους", αν οι ευρωπαίοι και ο κόσμος όλος ήξεραν πώς το χρήμα είναι ιδιοκτησία των τραπεζιτών και όχι των "φορολογούμενων πολιτών".
Το ξαναλέμε: Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" είναι ψευτοδίλημμα, όταν δεν τίθεται το θέμα της ιδιοκτησίας και της διαχείρισης του νομίσματος της.
Κάποιοι, αποκρύπτοντας την Αιτία και την Ουσία της απάτης, που λέγεται "κρίση", θέλουν να διαχειριστούν τη δραχμή, με τον τρόπο που όλα τα καθεστώτα, "εθνικά" και "υπερεθνικά", διαχειρίζονται το ευρώ και όλα τα νομίσματα του πλανήτη.
Η κοινωνία -οι πολίτες σε διαδικασία επανάστασης- θα καθορίσει το πλαίσιο, τα ναι και τα όχι της. Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σαρκοζί, ούτε τα αποπροσανατολιστικά "αντιμνημονιακά μέτωπα" πάσης φύσεως.
Είναι προφανές, πως, αμφισβητώντας την οικονομική - μονεταριστική ουσία του ολιγαρχικού καθεστώτος, αμφισβητείς ένα παγκόσμιο σύστημα και το υποσύστημα του ευρώ. Έτσι, "κάνεις εξαγωγή ιδεών, πολιτικών και επανάστασης". Ανατρέπεις παγιωμένες αντιλήψεις σε όλο τον κόσμο. Δημιουργείς ουσιαστικές πολιτικές συμμαχίες.
Και είναι ακόμα πιο προφανές, πως αν η μεγάλη, ευρωπαϊκή και παγκόσμια επαναστατική συμμαχία δεν έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εσύ θα κοιτάξεις τα του οίκου σου, διαδίδοντας και εξάγοντας πολιτική.
Η αλλαγή νομίσματος δεν είναι μέρος της επανάστασης. Είναι διαχειριστικό γεγονός, που την κατάλληλη στιγμή θα τεθεί. Η αντιμετώπιση του και η προετοιμασία για αυτό το πολύ πιθανό γεγονός πρέπει να τεθεί από τώρα. Το αίτημα της επανάστασης είναι δημοκρατία. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Η προσωπική αγωνία ή η προσωπική φαντασίωση του καθενός δεν αποτελεί, μέρος της διαδικασίας που οδηγεί στη δημοκρατία. Η δράση του λαού , στους τελευταίους μήνες, ήταν και συνεχίζει να είναι απρόβλεπτη, θαυμαστή και να προκαλεί τη συνεχή πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία του συστήματος.
Μερικοί, που δεν θέλουν να το παραδεχτούν, τραβάνε το σχοινί δώθε κείθε, αλλά κανείς δεν τους ακολουθεί. Ο λαός τραβά σε πρωτόγνωρους δρόμους. Π.χ. δεν πάει στις διαδηλώσεις, πάει στις παρελάσεις και εμφανίζεται σε διαδήλωση, όταν αυτός το θελήσει, όπως τότε, που κατέλαβε τις πλατείες και έθεσε το εκπληκτικό πολιτικό ζήτημα: (Άμεση) δημοκρατία.
Εμείς, κάποιοι λίγοι δηλ., πρέπει να λέμε "θέλουμε δημοκρατία" και ως εκ τούτου, ένα νόμισμα που να ελέγχεται από τη δημοκρατία. Ούτε κρατικοποίηση ούτε εθνικοποίηση. Από τη δημοκρατία και όχι από το κράτος ή τα υπερεθνικά μορφώματα.
Λέμε , όμως, Ναι στην πιθανότητα να το διαχειρίζονται "διεθνικές" και όχι "υπερεθνικές" δημοκρατικές οντότητες. Είναι πιο όμορφο και πιο δυνατό. Ως τότε, ας ετοιμαζόμαστε. Γιατί να μην ονειρευτούμε μια παγκόσμια επανάσταση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, αντί για τον "επαρχιωτισμό" μιας ψευδοαριστερής μονεταριστικής ενέργειας; Όλος ο πλανήτης βλέπει αυτή τη στιγμή την Ελλάδα. Και δε βλέπει, μόνο, τους ιλαροτραγικούς πολιτικούς. Βλέπει ένα λαό, που μήνες τώρα παραμένει στις επάλξεις, που ο ίδιος επιλέγει, όταν κάποιοι άλλοι λαοί είτε έχουν πάει σπίτι τους, όντας σε δρόμους αδιέξοδους, είτε νίκησαν, επιστρέφοντας σε ολιγαρχικά καθεστώτα. Εϊμαστε οι μόνοι, που περιγράψαμε με σαφήνεια στις πλατείες το στόχο. Δε λέμε, μόνο όχι, όπως τα κομματικά μορφώματα. Έχουμε πει κι ένα μεγάλο ΝΑΙ στη δημοκρατία. Και όλος ο πλανήτης έχει γίνει έλληνας, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα εμάς. Δε νομίζουμε πως αυτό συμβαίνει, επειδή συγκινούνται τόσο πολύ από τον μονεταριστικό επαρχιωτισμό κάποιων λίγων.
Δεν προχωράμε με τους όρους των "ειδικών" και των "σοφών". Προχωράμε τον πρωτόγνωρο δρόμο, προϊόν μιας εσωτερικής ελευθερίας και μιας μεγάλης παράδοσης.
Θέλουμε ένα νόμισμα το οποίο θα ελέγχεται, πλήρως, από το λαό. Θέλουμε μια μη μεταβιβάσιμη μετοχή σε κάθε πολίτη (έλληνα ή ευρωπαίο, ή πολίτη του κόσμου) στην Τράπεζα που παράγει και διαχειρίζεται το χρήμα. Θέλουμε οι τράπεζες να μετατραπούν σε αποκεντρωμένα εργαλεία δημοκρατικής διαχείρισης του χρήματος. Θέλουμε μια παιδεία, που να προετοιμάζει τον άνθρωπο, ώστε να είναι πολίτης του κυβερνάσθαι και κυβερνάν, εκ περιτροπής. Θέλουμε το μάθημα ΧΡΗΜΑ- ΠΙΣΤΗ - ΤΡΑΠΕΖΕΣ , στα σχολεία, μαζί με πολλά άλλα μαθήματα που θα νοιάζονται για την εσωτερική συγκρότηση και τον αυτογνωρισμό του ανθρώπου. Θέλουμε παιδεία ουσίας και όχι τυπικών προσόντων. Κι αυτή την παιδεία συναντάμε σήμερα, στους δρόμους.
Τώρα, κάποιοι λόγοι "τακτικής" και ιστορίας:
Πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε πολιτικό κίνημα , κόμμα κλπ, που να έγινε κυβέρνηση ή να άλλαξε ουσιαστικά τα πράγματα, κατεβάζοντας πολιτική πρόταση "υποτίμησης του νομίσματος". Αυτό σημαίνει στην πράξη η έξοδος από το ευρώ και η είσοδος στη δραχμή. Αυτό γίνεται, δεν συζητιέται. Για αυτό, όμως, προετοιμαζόμαστε. Η κοινωνία προετοιμάζεται.
Όχι σε μια κρατικίστικη αντίληψη διαχείρισης του νομίσματος. Εμείς θέλουμε μια δημοκρατική διαχείριση του νομίσματος και προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα. Και εκεί είναι που μπαίνουν στη μέση οι αξίες μας.
Και ένα "διαχειριστικό" νομισματικό θέμα:
Η ισοτιμία ενός νομίσματος δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση μιας κρατικής οντότητας.
Εξαρτάται από α) τις ορέξεις των κερδοσκόπων και κυρίως β) από το σφρίγος μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας.
Όταν, λοιπόν, ως τώρα, γράφεται σε αυτό το κείμενο η λέξη "προετοιμασία", αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προετοιμάσουμε, από τώρα, μια ζωή, σχέσεις, παραγωγή,, τρόπους, που να αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό, στις δικτατορίες, στον πόλεμο και στους θυελώδεις ανέμους, που θα εξαπολύσουν οι πάντες εναντίον της δημοκρατίας σε ένα μόνο κράτος. Προσέξτε τι θα γίνει στην ελβετική δημοκρατία. Η κεντρική τράπεζα, μετά τα επαναλαμβανόμενα όχι του λαού στην ένταξη στη Ε.Ε., συνέδεσε το ελβετικό φράγκο με το ευρώ. Στόχος τους είναι η τελευταία δημοκρατία του πλανήτη. Εμείς, ας γίνουμε πιο έξυπνοι από τους ελβετούς.
Ο πόλεμος γίνεται είτε με όπλα είτε πίσω από τις οθόνες. Όταν μια χώρα, δεν συμμετέχει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τον λόγο τον έχουν τα όπλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο και κανείς δεν το έχει θίξει, πως όλες οι χώρες που έχουν μπει, τελευταία στο στόχαστρο της "παγκοσμιοποιημένης τάξης πραγμάτων" και έχουν εμπλακεί σε πόλεμο δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό - νομισματικό σύστημα.
Ονόματα χωρών, που ενεπλάκησαν σε πόλεμο: Ιράκ - Λιβύη.
Χώρες που δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, ακόμα, αλλά είναι στο στόχαστρο: Σουδάν, Ιράν, Κούβα, Β.Κορέα.
Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν όλες αυτές οι χώρες;
Δεν έχουν μέτοχο την οικογένεια Ροθτσιλντ στις κεντρικές τους τράπεζες. Δεν συμμετέχουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ώστε να μπορούν να πολεμηθούν πίσω από μια οθόνη.
Η σπαρασσόμενη Συρία και ο σφαγιασμένος λαός της δεν θα δουν ποτέ βοήθεια από τους "πολιτισμένους" της Δύσης , γιατι ο Άσαντ συμμετέχει στο σύστημα. Κι αν υπάρξει επέμβαση, θα είναι για να σωθεί το σύστημα και η συμμετοχή τους σε αυτό (βλ. Αίγυπτος, Τυνησία).
Με ή χωρίς δραχμή, το θέμα είναι πώς τοποθετούμαστε και τι ρόλο θέλουμε να παίξουμε μέσα στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική αθλιότητα.
Τη μέρα, που θα βγούμε από το ευρώ. Τη μέρα που ο λαός θα πει "στάση πληρωμών", επειδή είστε απατεώνες και όχι γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν "καλύτερη", ο λαός θα ξέρει, θα έχει προετοιμαστεί, θα είναι έτοιμος. Εκείνη τη μέρα, θα έχουμε αφήσει πίσω μας τα αποκαϊδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του παγκόσμιου χρηματωπιστωτικού συστήματος. Θα έχουμε ανάψει πολιτικές φωτιές , παντού στον κόσμο.
Μόνο, που εμείς , ο λαός, θα είμαστε έτοιμοι, από καιρό.
Ας τελειώσουμε με τα παραμύθια: Δεν βγαίνουμε από το ευρώ, γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε ή γιατί η δραχμούλα ήταν καλύτερη.
Βγαίνουμε από τη δικτατορία των αγορών και απομακρυνόμαστε από τους ιδιοκτήτες του χρήματος, που διαφεντεύουν τον πλανήτη .Να τους κοιτάμε στα μάτια και να χαμηλώνουν το βλέμμα. Αυτό σημαίνει πόλεμο. Και προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Ο λαός να προετοιμάζεται για πόλεμο και όχι μόνο για 2-3 "μεταβατικά" χρόνια κάποιων δυσκολιών.
Η ευκολία με την οποία οι "ειδικοί" και οι πολιτικοί μας οδήγησαν στην καταστροφή, να μην επαναληφθεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι πανάκεια. Ούτε η δημοκρατία. Είναι, απλώς, το μέσο που θα επιτρέψει στο λαό να σκέφτεται, να συζητά και να συναποφασίζει για το μέλλον του. Και λάθη, πολλά λάθη θα κάμει. Αλλά θα είναι κύριος της τύχης του και άξιος της μοίρα , που ο ίδιος θα κουμαντάρει.
Βάλαμε ψηλά τον πήχυ, γιατί αυτό θα πει επανάσταση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το δύσκολο είναι ο δρόμος. Η "ευκολία" υπάρχει , όταν δεν υπάρχει σκέψη. Το να σκεπτόμαστε είναι το δύσκολο.
Νομίζουμε πως το "δύσκολο", τελικά, είναι εύκολο και όμορφο. Αρκεί να το θέλουμε.
Τα πιο πάνω είναι σκέψεις, που προέρχονται από την απόφαση μιας πλατείας:
"Η διακήρυξη που σκοτώνει" είναι ο τίτλος, με τον οποίο αναπαράγεται , ως τα σήμερα, σε διάφορα ιστολόγια και ιστοσελίδες. Και στα πιο "απρόοπτα", δίπλα στον Μπρεχτ, τον αναρχικό ή τον Κατσαρό.
Πάει μόνη της η ζωή. Ενίοτε ερήμην μας. Δεν είμαστε οι "φωτισμένοι". Είμαστε οι υπηρέτες. Κι ενώ έχουμε δουλειά, εμείς γράφουμε λόγια. Ας πάμε να οργώσουμε. Η προετοιμασία έχει αρχίσει.
καλά, για την ανάπτυξη δεν θα μας πεις τίποτα;
αναδημοσίευση απο e-cynical:
Κάποιος μπορεί να βρει πολλές διαφορές ανάμεσα στα
πολιτικά συστήματα που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν, αλλά σίγουρα
υπάρχει ένα σημείο προς το οποίο όλοι και όλα συγκλίνουν. Το σημείο αυτό
λέγεται Οικονομική Ανάπτυξη.
Μπορεί να διαφέρουν οι τρόποι επίτευξης αυτού του αδιαφιλονίκητου
στόχου, αλλά το στόχο τον ίδιο κανείς δεν τόλμησε να τον θέσει υπό
αμφισβήτηση.
Ακόμα και σήμερα στη δίνη μιας μεγάλης κρίσης, η έγνοια ολονών είναι η εξασφάλιση της ανάπτυξης, της συγκεκριμένου τύπου ανάπτυξης φυσικά, εξ ου και ο πακτωλός των χρημάτων που διοχετεύτηκαν στις τράπεζες, σαν αποκλειστικούς νομείς του αγαθού αυτού. Είναι χαρακτηριστικό το άγχος των απανταχού Κυβερνήσεων να εξασφαλίσουν την περαιτέρω νομιμοποίησή τους, μέσα από την αύξηση της τιμής κάποιων οικονομικών δεικτών που κωδικοποιούν την Ανάπτυξη. Πέραν τούτου ουδέν. Ουδέν;
Ακόμα και σήμερα στη δίνη μιας μεγάλης κρίσης, η έγνοια ολονών είναι η εξασφάλιση της ανάπτυξης, της συγκεκριμένου τύπου ανάπτυξης φυσικά, εξ ου και ο πακτωλός των χρημάτων που διοχετεύτηκαν στις τράπεζες, σαν αποκλειστικούς νομείς του αγαθού αυτού. Είναι χαρακτηριστικό το άγχος των απανταχού Κυβερνήσεων να εξασφαλίσουν την περαιτέρω νομιμοποίησή τους, μέσα από την αύξηση της τιμής κάποιων οικονομικών δεικτών που κωδικοποιούν την Ανάπτυξη. Πέραν τούτου ουδέν. Ουδέν;
Όχι
ακριβώς. Διότι ναι μεν όλες οι Κυβερνήσεις επιδιώκουν να
μεγιστοποιήσουν την οικονομία τους, αλλά όταν αυτό το ίδιο επιδιώκουν
και οι γειτονικές οικονομίες τότε αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται μπροστά
σε ένα εφιαλτικό σενάριο. Μας παροτρύνουν να θαυμάσουμε και να
μιμηθούμε το οικονομικό θαύμα της Κίνας για παράδειγμα, ή άλλων
οικονομιών που τρέχουν με πατημένα τα γκάζια, αλλά όταν κάνουμε τη σκέψη
ότι η κατάληξη του οικονομικού θαύματος της Κίνας και της Ινδίας θα
είναι περί τα 2 δισεκατομμύρια επί πλέον αυτοκίνητα στον πλανήτη, τότε
αρχίζουμε και υποψιαζόμαστε ότι η ανάπτυξη μπορεί να μην είναι πάντοτε
και τόσο καλή όσο νομίζαμε. Και άρα κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτήν.
Φυσικά ούτε λόγος να πειστούν οι Κινέζοι να τραβήξουν λιγάκι το φρένο.
Δεν είναι δα και χαζοί. Τώρα που έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι να τους
αναγκάσουμε να πληρώσουν για τα σπασμένα της Δύσης;
Από την άλλη μεριά υπάρχουν όλοι αυτοί οι ανησυχούντες, οι οικολόγοι και οι σχετικοί επιστήμονες που μιλούν για τις παράπλευρες επιπτώσεις της ανάπτυξης, καμιά όμως από αυτές τις προειδοποιήσεις δεν φαίνεται ν’ αγγίζει την ιδεοληψία των απανταχού οικονομολόγων περί της αέναης μεγέθυνσης και της συνεπακόλουθης καταλήστευσης των φυσικών πόρων.
Από την άλλη μεριά υπάρχουν όλοι αυτοί οι ανησυχούντες, οι οικολόγοι και οι σχετικοί επιστήμονες που μιλούν για τις παράπλευρες επιπτώσεις της ανάπτυξης, καμιά όμως από αυτές τις προειδοποιήσεις δεν φαίνεται ν’ αγγίζει την ιδεοληψία των απανταχού οικονομολόγων περί της αέναης μεγέθυνσης και της συνεπακόλουθης καταλήστευσης των φυσικών πόρων.
Τι νόημα έχει να υπερηφανευόμαστε για μια ανάπτυξη, όταν την ίδια στιγμή αφαιρεί από το περιβάλλον τα ψάρια, τα ζώα, τα δάση, ενώ γεμίζει τον αέρα και τα νερά με κάθε λογής τοξικούς ρύπους. Φυσικά οι δείκτες που συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί είναι αθροιστικοί χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν αυτά που ταυτόχρονα αφαιρούνται. Η Γη είναι ένας κλειστός οργανισμός με περιορισμένους πόρους. Ότι αποσπάται δύσκολα αναπληρώνεται, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίο αφαιρείται. Το σύστημα θα μπορέσει να ξαναγίνει βιώσιμο μόνον όταν οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης είναι χαμηλότεροι από τους ρυθμούς αναπλήρωσης του οικοσυστήματος. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό κατανοητό;
Για παράδειγμα στις τελευταίες δυο μόνο δεκαετίες, η ποσότητα των φυσικών πόρων που αντλήσαμε από το οικοσύστημα διπλασιάστηκε σε σχέση με όλη την προηγούμενη ιστορία της Γης.
Τι κάνουμε λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση; Είναι αρκετή η ελάττωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα; Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Η φροντίδα για εξοικονόμηση ενέργειας; Όχι, κουνούν το κεφάλι με δυσπιστία οι ειδικοί. Όχι, όσο η οικονομία συνεχίζει να βασίζεται στην απροϋπόθετη Ανάπτυξη.
Ας πάρουμε την κατά κεφαλή εκπομπή του διοξειδίου του άνθρακα. Για να είναι εντός των ασφαλών ορίων, θα πρέπει μέχρι το 2050, και για έναν πιθανό πληθυσμό 9 περίπου δισεκατομμυρίων, ν’ αναλογεί στον καθέναν γύρω στους 0.6 τόνους κατ’ έτος, πολύ λιγότερο απ’ ότι αντιστοιχεί σήμερα σε κάθε κάτοικο της Ινδίας. Μπορεί η τεχνολογία να αντισταθμίσει την αύξηση που θα προκύψει από μια οικονομία που μέχρι τότε θα μεγεθύνεται με ένα μέσο ρυθμό του 2-3%; Είναι πολύ, μα πολύ αμφίβολο!
Οι λόγοι για την τυφλή αυτή λατρεία, πέρα από ιδεολογικοί, καθ’ ότι έλκουν την καταγωγή τους από το διαφωτιστικό (ολίγον μεταφυσικό) πρόταγμα περί συνεχούς προόδου, είναι υποτίθεται και ρεαλιστικοί, διότι έτσι πιστεύεται ότι επιτυγχάνεται 1) η άρση της φτώχειας, 2) η θρέψη του παγκόσμιου πληθυσμού, 3) η αντιμετώπιση των δημοσίων δαπανών και 4) η διατήρηση ή επέκταση του ατομικού επιπέδου ζωής.
Σχετικά με την καταπολέμηση της φτώχειας μέσα από την ανάπτυξη (και εννοούμε του δυτικού πάντα κόσμου), μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό διαχέεται προς τον τρίτο κόσμο. Για παράδειγμα, το 1980 για κάθε 100$ που προστίθεντο στην παγκόσμια οικονομία, μόνο τα 2.2$ βρήκαν το δρόμο τους στους λαούς που ζούνε κάτω από το παγκόσμιο όριο της φτώχειας. Ενώ στη δεκαετία του 1990 το ποσό αυτό συρρικνώθηκε στα 0.6$. Στην πραγματικότητα απαιτούνται οι πόροι από τρεις πλανήτες σαν τη Γη για να έχει κάθε κάτοικος το επίπεδο ζωής των Βρετανών και πέντε, για να εξισωθούν με το επίπεδο ζωής των Αμερικανών. Κατά συνέπεια, η Γη θα πάψει να είναι κατοικήσιμοι προτού προλάβει καν η φτώχεια να εξαλειφθεί.
Αυτό που δείχνουν οι προηγούμενοι αριθμοί είναι ότι η φτώχεια δεν θα εξαλειφθεί με την ανάπτυξη αλλά με την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, μέσα από διάφορα κανάλια που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε.
Επίσης, είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με την κατανάλωση. Δεν υπάρχει πιο δραστικός τρόπος για τη μείωση των εκπομπών παρά η μείωση της κατανάλωσης καθ’ αυτής και η αλλαγή του δεδομένου τρόπου ζωής. Προτροπή που δεν θα τη βρούμε πουθενά, διότι περιορισμός της κατανάλωσης θα σήμαινε και περιορισμό της παραγωγής, θα σήμαινε απολύσεις, θα σήμαινε λιγότερα χρήματα για επενδύσεις και κοινωνικές παροχές και λιγότερα χρήματα στο πορτοφόλι. Επομένως κάτω από την παρούσα οικονομία, δηλαδή, καπιταλισμός, η ανάπτυξη φέρεται σαν μονόδρομος και η καταστροφή του πλανήτη επίσης το ίδιο. Είπατε τίποτε;
Πέρα από τη στροφή της οικονομίας σε επιλεγμένη αλλά και μικρότερη παραγωγή με βάση το τι καταστρέφεται σε σχέση με αυτό που παράγεται και πέρα από την αναδιαμόρφωση της οργάνωσης του κράτους με βάση τις νέες αξίες που θα πηγάζουν από τη διατήρηση του οικοσυστήματος, θα πρέπει κι ο καθένας από μας να επανεξετάσει τον τρόπο ζωής του και την ικανοποίηση που παίρνει από αυτόν, μιας και είναι γνωστό ότι από ένα επίπεδο πλούτου και μετά, τα επιπλέον αγαθά δεν μεταφράζονται και σε περισσότερη ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου