αυτόκτονες έλληνες

νάτα μας.
γουί αρ ολ γκρικς.
τι μας λες τώρα.
εμένα με ρώτησες;
στην παγκόσμια ενότητα θα είμαι προδότης.

δεν θα μιλήσω με υπεκφυγές.
αντιπαθώ τους έλληνες.
που νομίζουν ότι είναι οι απεσταλμένοι του θεού στη γή.

καταρχάς όμως, ψυχραιμία.
άνθρωπος είναι η απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση.

για σένα το λέω,
που προχθές μου'καιγες σημαίες της ΕΕ,
ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των μίντια
για του κακούς ξένους,
ενώ τώρα μόλις σου χαιδέψουν τα αυτιά,
για ευρωπαικές, παγκόσμιες αλληλεγγύες, συμπάσχοντες
γινεσαι ίδιος μ'αυτούς.
γίνεσαι μίντια, ή να το πώ πιο σωστά, γίνεσαι μέσο.
χέσε μέσο.
γιατί το μέσο είναι το μήνυμα, και το μήνυμα βρωμάει.
χεορότερα και από τον σκατώτατο.

γιατί το όνειρο έγινε εφιάλτης.
από καιρό.

γιατί όταν κάποιοι,
στην προσπάθεια τους να αυτοπροσδιοριστούν,
να αυτοθεσμίσουν την κοινωνία τους,
επινόησαν την δημοκρατία,
κάποιοι άλλοι με την δημοκρατία ανακάλυψαν ενδιάμεσους,
άλλους που φταίνε, άλλους για να γκρινιάζουν, άλλους για να ζητιανεύουν ρουσφέτια,
αποδιοπαμπαίους τράγους, εταίρους και ετεροπροσδιορισμούς.

γιατί όταν κάποιοι,
έκαναν πόλεμο για να μην συνδιαλλαγούν με εχθρούς,
κάποιο άλλοι είναι σε πολεμο, ανταλλάσσοντας απόψεις στο ίδιο τραπέζι, στην χώρα του γιούρογκρουπ.

γιατί μου μυρίζει το σάβανο σου.
βρωμάς νέκρα και νομίζεις ότι είναι ροδόσταμο.
γιατί δεν έχεις ίχνος συναισθήματος,
η φωνή σου είναι μονότονη στις συνεντεύξεις τύπου,
μιλάς μόνο για αριθμούς, ώντας τραπεζίτης,
στον τόπο κάποιων που θαυμάζεις τα μάρμαρα τους,
μόνο που αυτοί δεν γουστάραν τα επιτόκια, πως να το κάνουμε.

α, και μιας που είπα για μάρμαρα,
η νέκρα και η λήθη έχει εισχωρήσει σε τέτοιο βαθμό,
που έχουμε μπερδέψει το κλασσικό με τον θάνατο.

το κλασσικό μάνα μου,
δεν είναι στύλ.
δωρικό, ιωνικό, κορινθιακό και τελειώσαμε.
είναι διαδικασία.
στη προκειμένη περίπτωση,
ένας γαμημένος κορμός δέντρου,
που σμιλέυτηκε, έφτασε στα όρια αντοχής του,
και όταν αντικαταστάθηκε με μάρμαρο ξανασμιλεύτηκε,
ολοένα και πιο εκλεπτυγμένα.
αυτή η διαδικασία είναι κλασσική, όχι το τελικό αντικείμενο.
μια μορφή, ίδια, αναγνωρίσιμη σε όλα τα στάδια της,
αλλά και τόσο διαφορετική, κουβαλώντας ανεξήτηλα πάνω της
τα ξεσπάσματα αυτοπεποίθησης του τεχνίτη που είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

και όταν η μορφή φτάσει σε ένα σημείο καμπής, στην κόψη του ξυραφιού,
που δεν μπορεί για οποιδήποτε λόγο να ξεπεράσει τον εαυτό της,
έρχεται ο θάνατος,
το τέλος.

γίνεται τέλεια.
πάυει όμως να είναι κλασσική.

η πορεία διακόπτεται, όταν η λήθη,
το βασίλειο της ασυνέχειας, θεριεύει.
και μένει η στιγμή, η τελευταία,
ο ρόγχος, να επαναλαμβάνεται,
αναπληρώντας τον χρόνο της ολότητας,
με νεκρό χρόνο.

είμαι τόσο σίγουρος γι'αυτό
ώστε  να ισχυριστώ ότι η ζωή,
είναι το αντίθετο της λήθης.
α-λήθη.
αλήθεια.

υπο αυτή την έννοια, αξίζει να την μοιραστείς με όλο τον κόσμο.
την αλήθεια, όπως την ξέρεις εσύ, την μοιράζεσαι μόνο με φίλους.



και στο κάτω-κάτω της γραφής
πόσο σίγουρος είσαι ότι είμαστε όλοι έλληνες;