η τέχνη θέλει θυσίες. μυθικές.

το αξίζει
για την
εξαιρετική
ερμηνεία
που παραθέτουμε
ευθύς αμέσως:

αναδημοσίευση βίντεο
από πανδώρα






και τώρα στα δικά μας:
η διαλεκτική αφέντη και δούλου
συνεπαγεται την κάλυψη της αληθινής θυσίας του δούλου
με τη μυθική θυσία του αφέντη
- ο ένας θυσιάζοντας πνευματικά την αληθινή εξουσία του στο γενικό συμφέρον,
ο άλλος θυσιάζοντας υλικά την αληθινή του ζωή σε μια εξουσία που τη μοιράζεται φαινομενικά.
το δίκτυο γενικευμένης φαινομενικότητας,
ή αν προτιμάτε, το βασικό ψέμα
το οποίο είχε αρχικά απαιτήσει η κίνηση αποστερητικής ιδιοποίησης
(ιδιοποίηση πραγμάτων με την ιδιοποίηση όντων)
ανήκει αξεδιάλυτα στη διαλεκτική της θυσίας
και με τον τρόπο αυτό στηρίζει τον περιβόητο διαχωρισμό.
στα τρία.

ψυχικά ο άνθρωπος ανήκει στο θεό,
σωματικά στον εκάστοτε ηγέτη,
πνευματικά στον εαυτό του:

η σωτηρία του βρίσκεται στην ψυχή,
η ελευθερία του στο πνεύμα,
η επίγεια ζωή του, στο κορμί.

η ψυχή φασκιώνει το κορμί-και το πνεύμα
που δεν είναι τίποτα χωρίς αυτήν.

κοιτώντας από πιο κοντά,
η ένωση αφέντη και δούλου βρίσκεται στην ίδια αρχή
πως ο άνθρωπος είναι θεϊκό πλάσμα.
ο δούλος έιναι το κορμί,
η εργατική δύναμη που ιδιοποιείται ο άρχοντας,
ο αφέντης είναι το πνεύμα που,
κυβερνώντας το κορμί,
του παραχωρεί κι ένα ψίχουλο της ανώτερης ουσίας του.
ο δούλος θυσιάζεται σωματικά στην δύναμη του αφέντη,
μεροδούλι μεροφάι,
ενώ ο αφέντης θυσιάζεται πνευματικά στην κοινότητα των δούλων του,
στην υπηρεσία του λαού, καλέ, πως αλλιώς να το πώ;

μια και ο αφέντης θυσιάζεται σε πνευματικό επίπεδο,
πρέπει να αναζητήσει στη συνοχή του μύθου
κάποιον εγγυητή για τη θυσία του,
μια ιδέα καθαυτή της κυριαρχίας
στην οποία να συμμετέχει και να υποτάσσεται.

να γιατί η τάξη των αφεντάδων δημιούργησε ένα θεό
μπρος στον οποίο γονατίζει
πνευματικά για να ταυτιστεί μαζί του.

ο θεός αυθεντικοποιεί την
μυθική θυσία του αφέντη στο κοινό καλό,
και την πραγματική θυσία του δούλου στην εξουσία του αφέντη.

ο θεός, και ότι τον αντικατέστησε, το χρήμα,
είναι το δόγμα κάθε υποταγής,
η νύκτα που νομιμοποιεί κάθε έγκλημα.

οι πρώτοι κλέφτες νομοθέτησαν
τους νόμους κατά της κλοπής.

το μόνο παράνομο έγκλημα είναι
η άρνηση αποδοχής αφέντη.

ο θεός και το χρήμα
είναι η αρμονία του ψέυδους.
όλα τα καθάρματα δουλέυουνε μαζί.

κλάφτα χαράλαμπε.
μπουχαχά.