εύα, να ένα μήλο.

η ιστορία είναι γνωστή.
ο θεός, ο αδάμ, ή εύα, το μήλο και  το φίδι.
αυτό που δεν είναι γνωστό είναι το εξής:
στην παλιοπαρέα υπήρχε ακόμη ένας.

είχε μεγάλη απέχθεια στον αδαμ και την εύα,
γιατί, ήταν λέει, άνθρωποι.



ρε θειό, τι τους θέλουμε αυτούς εδώ, έλεγε συνέχεια.
ρούχα δεν έχουν να φορέσουν,
δουλειά δεν έχουν,
κάθονται όλη μέρα
και όποτε γουστάρουν
τσιμπολογάνε από τον μπαχτσέ.
άνθρωποι από λάσπη, που ακούστηκε; μπλιαχ.
όλα τα έκανες σε έξι μέρες,
στρώσε τον κώλο σου να κάνεις ένα φράκτη,
δυο λεπτά υπόθεση είναι, τα υπόλοιπα άστα σε μένα.

μη του δίνεις σημασία μάστορα.
ο γιος μου είναι καλό παιδί,
είπε το φίδι.


πες του ότι εγω,
κάτι αυγά του φιδιού σαν κι'αυτόν,
τα κάνω ομελέτα για πρωινό,
είπε ο θειός.


και αυτή η ιστορία είναι γνωστή.
ή μήπως όχι;
τι εννοεί ο ποιητής όταν ζητάει
την άρση της ιθαγένειας για τους μετανάστες;

νομίζω δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη.
όλο και κάποιο ξεχασμένο στρατιωτικό μετανάστη
θα έχουμε σε αφγανιστάν, σερβία και λοιπά.

είναι δυνατόν να αφήσουμε αυτούς τους εγκληματίες
μετανάστες να τρομοκρατούν τον ντόπιο πληθυσμο;

αυτούς που μέχρι χθες κοιμόταν με ανοικτά παράθυρα
και τώρα αναγκάζονται να ξενιτευτούν,

μου μυρίζει άμεση ανάκληση και αφαίρεση της ιθαγένειας.

αλήθεια, τι νέα από το μέτωπο;

φωτό δανεισμένη από το αρχείο του Ινγκρ Ης.